Πρωταγωνιστές κι κομπάρσοι

Τούτος ο τόπος μικρός σαν τη φούχτα του κόσμου, στέκει καρτερικά μέσα στους αιώνες, σφίγγοντας στον κόρφο του τα βράχια του,τις πυρωμένες ελιές και τα αμπέλια του.

Καρφωμένος στη θέση του αγναντεύει αμίλητος, να παρελαύνουν τα χρόνια, οι εποχές και οι άνθρωποι και κρυφομετρά τις χαρές και τα βάσανά του.

Στη μία γούβα στο μεσόφρυδό του, κουβαλά πολέμους και καταστροφές και ματωμένα σημάδια από τα αρπακτικά νύχια εχθρών και φίλων. Στην άλλη χαρακιά του μετώπου, κουβαλά τις χαρές, τις γιορτές,τους ανθρώπους του με την καλή τους φορεσιά, τα ξωκλήσια ,τα γλέντια και τα πανηγύρια του. Βαθιά βαθιά στη μεσιανή τσέπη του κόρφου του, κρύβει τα λόγια και τα κιτάπια των σοφών και τις ανυπότακτες φιγούρες των ηρώων του ,με το γερακίσιο μάτι τους να περιπολεί σε στεριές και θάλασσες και το σπαθί μισοβγαλμένο από το θηκάρι του.

Τούτο τον τόπο ,πολύ τον αγάπησε ο θεός και τον έπλασε σαν ζωγραφιά, να ξαποσταίνει στη ράχη του και να αγάλλεται. Τόσο πολύ τον ξεχώρισε, που έκλεψε στην αδερφομοιρασιά τον ήλιο και τον ουρανό στο ζύγι, και τον κάρφωσε όλο στα βράχια του, να μην τον πιάνει η σκοτεινιά και το κακό το μάτι. Και μετά ξαπόλυσε στα πόδια του όλα τα γαλανά νερά, να κολυμπούν τα όνειρα και οι νεράιδες στη δροσιά τους.

Τούτος ο τόπος οχυρωμένος στη σιωπή του ,είδε και έπαθε πολλά και τα κρύβει επιμελώς στον κόρφο του και μετά τα ξεσκεπάζουν οι ποιητές και τα αραδιάζουν στα ποίηματά τους.

(Προς το παρόν, στον παλιό δρόμο που λέγαμε, υψώνεται η Τράπεζα Συναλλαγών..

_εγώ συναλλάσομαι εσύ συναλλάσσεσαι, αυτός συναλλάσσεται.

Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως

_εμείς μεταναστεύουμε, εσείς μεταναστεύετε, αυτοί μεταναστεύουν...

Μ αναγνωστάκης

Θεσσαλονίκη μέρες του 1969..

Αν ζούσε σήμερα ο ποιητής θα πρόσθετε και τα Μεσιτικά γραφεία πάσης φύσεως

_εγώ ξεπουλώ ,εσύ ξεπουλάς ,αυτός ξεπουλά.

Με τις ευλογίες του κράτους και με μοναδικό θεό τον παρά ,όλα βγήκαν στο σφυρί, τα νησιά, οι θάλασσες ,τα ξωκλήσια μας και οι τάφοι των γονιών μας.

Παλιοκατάσταση γενικά, και εμείς υπευθυνοανεύθυνοι, θύτες και θύματα, πρωταγωνιστές και κομπάρσοι ,σηκώνουμε τους ώμους και παρακολουθούμε αμέτοχοι το θέαμα.

Η ψυχή της κάθε χώρας είναι ο λαός της ,και αυτός κουβαλά στους ώμους του ,την ευθύνη της σωτηρίας ή της καταδίκης της .

Το επίκεντρο του ανθρωπισμού ,που έχει τις ρίζες που σε τούτο τον τόπο ,είναι ο ελεύθερος άνθρωπος, ο αρχιτέκτονας της μοίρας του και ο καραβακύρης της τύχης του , ο υπεύθυνος για την ατομική και συλλογική προκοπή.

Συνεπώς για όλα τα δεινά φέρουμε ακέραια την ευθύνη. Ο πλανήτης μας έζησε πολλές συμφορές, με πρόσφατη την τραγωδία που δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, και ο τόπος μας έζησε την οδύνη της κατοχής, τον αδελφοκτόνο εμφύλιο, και άντεξε με αντίσταση και αγώνα ,γιατί τέτοιες ώρες βγαίνουν οι ήρωες στα σοκάκια και τα βουνά και καθαρίζουν με το σπαθί τους.

Σήμερα δυστυχώς, όλοι βιώνουμε μία παγκόσμια κατάντια, μια γενοκτονία στη γειτονιά μας και μία παλιοκατάσταση στον τόπο μας και δεν είμαστε καθόλου άμοιροι ευθυνών.

Αν μια μερίδα αρπακτικών λυμαίνεται τα ξένα και ντόπια κονδύλια και ζει μέσα στη χλιδή ,αν τα πάντα πουλιούνται και ξεπουλιούνται κοψοχρονιά ,σε τούτη τη χώρα, αν η αισχροκέρδεια αλωνίζει ανεξέλεγκτη, αν οι νέοι επιστήμονες λιμοκτονούν και μεταναστεύουν ,αν οι άνθρωποι της βιοπάλης σφουγγίζουν τον ιδρώτα και δεν χορταίνουν ψωμί, είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι..

Οι πολεμοκάπηλοι ,που κυβερνούν και ορίζουν τούτο τον κόσμο ,είναι δική μας επιλογή ή αναδείχτηκαν με τη δική μας ολιγωρία...π χ

Ο κύριος υπεύθυνος στον τόπο μας για την τραγωδία των Τεμπών, όχι μόνο πήρε συγχωροχάρτι αλλά επιβραβεύτηκε με την επανεκλογή του με τη δική μας ψήφο, και εδώ ακριβώς ανακύπτει το θέμα της πολιτικής και κοινωνικής ευθύνης.

Η δημοκρατία ,ως έννοια και αξία ,θέλει το λαό κυρίαρχο, και όχι να κλαψουρίζει στα μετόπισθεν...

Όλα στη ζωή κερδίζονται με αντίσταση ,αγώνες και θυσίες, επαναστάσεις με λόγια δεν γίνονται.

Αν ,ως λαός ,είχαμε τα κότσια να αφήσουμε για μία βδομάδα τον καναπέ και τη βολή μας και να μην πλησιάσουμε σούπερ μάρκετ, ως ελάχιστη συμπαράσταση στους λιμοκτονούντες στη Γάζα και ως στοιχειώδη αντίδραση στη χυδαιότητα της αισχροκέρδειας, ίσως υπήρχε ελπίδα.

Με γεμάτο στομάχι δυστυχώς βαραίνουμε και πιάνουμε πάτο ..Και κλείνω με τους στίχους του Σινόπουλου.

(Πεινάσαμε στης γης την πλάτη ,σαν αποφάγαμε καλά ,πέσαμε εδώ στα χαμηλά ,ανίδεοι και χορτάτοι..)

Αναφέρεται στους συντρόφους του Οδυσσέα, που φάγανε τα ιερά βόδια του ήλιου και υπογράψανε την καταδίκη τους με ατομική τους ευθύνη..

Αυτά... Την καλημέρα μου

Λιάνα Πουρναρά