Η πόρτα σφαλισμένη, στο χρόνο, στη ζωή, στις φωνές. Πως έγιναν όλα βιαστικά παρελθόν...  Μόνο  οι γλάστρες ακόμα ζωντανές, αφημένες στου ήλιου το φως, ναι, κι οι μνήμες, που σεργιανούσαν νύχτα μέρα απ τα ντουβάρια στα κλειστά παράθυρα. Τι πληγώνει το χρόνο περισσότερο; Η σιωπή που απλώνεται, η απουσία, η ή νοσταλγία που ντύνει τις μνήμες; Πονάει αυτό που αφήνεις και κλείνοντας την πόρτα κρατά κομμάτια ζωής, πονάει το κενό που δεν γεμίζει κι οι στιγμές που περιπλανώνται σε αέ

Καθώς βραδιάζει, γεμίζουν οι δρόμοι σκιές. Αυτές των ονειροπόλων, που ακούραστα περιμένουν το αύριο, να ζωντανέψει, όσα οι ουρανοί τους...

Στις πύλες της ζωής στέκονται ενας Χριστός κι ενας Ιούδας, από τη μιά αλήθειες σαν δύσκολος θάνατος και μοναδική συγκατάβαση, κι απ την...

Μη μου μιλάς για τους μεγάλους δρόμους που οδηγούν στη χαρά , ούτε για τις αστραπές που χαράζουν τις άκρες του ορίζοντα. Να μου μιλάς...

Μετά από μια μεγάλη προσπάθεια,πολύ σκέψη και αγωνίες, κατάφερα να εκδώσω το πρώτο μου βιβλίο. "Στα μονοπάτια τ' ουρανού και της...

Στο σύνορο της αλήθειας και με αβέβαια όνειρα μετριέται η αξία των στιγμών. Με χέρια που αγκαλιάζουν ζεστά και στη σιωπή που κρέμεται απ...

Όταν στις ραγισματιές της ψυχής φυτρώνουν λουλούδια κάτω απ' τον ήλιο, οι άνθρωποι των δρόμων, μέσα τους δε σαλπίζουν ποτέ υποχώρηση....

Φωτογραφία Πετανοί Θ.Γερουλάνος Στης ζωής μας τη μεγάλη τη δύση όλο κάποιο φεγγάρι ματωμένα σημάδια θ' αφήσει. Ένας ορίζοντας σαν μεγάλο...

Γυναίκα, της μοίρας το χέρι των ανέμων φωνή, της ομίχλης ο δρόμος που περνά στην ψυχή . Γυναίκα του χρόνου αξία τ' ουρανού το χαμόγελο...

Στην ανιστόρητη ντροπή που αψηφά τον πόνο το έγκλημα παίρνει τροπή συγκάλυψη στο χρόνο. Με ψέματα απατηλά ξορκίζουν την ευθύνη, ο...

Ξέρω πως ο παιδικός μου κόσμος γέρασε πια και στα όνειρα μου τα φτερά κοντά. Όμως τούτο το γιασεμί που απλώθηκε σαν χάδι πάνω στα...