Πονάει η καρδιά❣️ ...

Κανείς δεν μπορεί να αισθανθεί πως νιώθει μια καρδιά που πονάει, μια καρδιά που έχει «σωθεί» σε άγνωστα μάτια που την γέμιζαν χαρά και συνάμα θλίψη.

Γιατί ήξερε.

Ήξερε από την αρχή πως αυτή η ιστορία δεν θα είχε ποτέ “μαζί”.

Ήξερε πως θα ζει στην αναμονή, στα μισά μηνύματα, στα μισά βλέμματα.

Και παρ’ όλα αυτά…αγάπησε.

Όχι γιατί ήλπιζε σε κάτι, αλλά γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.

Ποτέ δεν άγγιξε, μα ξέρει και αισθάνεται ακόμα εκείνη την ανεξήγητη έλξη ·

και ας μην ειδωθήκαν τα μάτια ποτέ αντικριστά · η ψυχή γνώριζε.

Η καρδιά χτυπούσε στην ίδια συχνότητα, ακόμα και από μακριά, χωρίς να υπάρχει χώρος για “εμείς”.

Η σιωπή μιλούσε δυνατά και οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν, ήταν πιο ηχηρές από οποιαδήποτε φράση.

Ψάξε για το ουράνιο τόξο, ψάξε για τα χρώματα, διάλεξε το δικό σου και ακολούθησέ το· Θα με βρεις στο τέλος του προορισμού σου, να περιμένω.

Και αν η απόσταση γίνει βουνό που δεν μπορούμε να ανέβουμε, αν τα χρώματα μας σβήσουν στην ομίχλη του χρόνου, θα ξέρω πάντα ότι το ουράνιο τόξο μας υπάρχει, κρυμμένο μέσα στην καρδιά μας.

Μπορεί τα κορμιά να μην αγγιχτούν ποτέ, αλλά το πάθος θα φωτίζει τη νύχτα σαν φλόγα που δεν σβήνει · και κάθε στιγμή που πέρασε μαζί σου θα μένει ζωντανή, σαν καυτό χέρι που δεν άφησε ποτέ το δικό μου.

Αυτή η φωτιά, αυτή η ένταση, η επιθυμία, θα συνεχίσουν να καίνε, ακόμα κι αν οι δρόμοι μας δεν διασταυρωθούν ποτέ.

Θα σε αναζητώ στα όνειρά μου, στο άγγιγμα της σκιάς σου, στο βλέμμα που δεν χρειάζεται λόγια.

Και αυτή η διαφορετική αγάπη, αυτό το ανεξήγητο πάθος της, θα φέρνει πάντα χρώμα στο σκοτάδι του κόσμου.

Και τα βράδια θα κλείνω τα μάτια και θα ονειρεύομαι ότι είμαι αλλού.

Όχι σε τόπους που έχω επισκεφτεί, αλλά εκεί που η καρδιά μου ξέρει να σε αναζητά.

Θα κλείνω τα μάτια και το βλέμμα μου θα σε βρίσκει, ακόμα κι αν οι δρόμοι μας είναι άγνωστοι.

Θα είναι σαν να βρίσκομαι δίπλα σου, χωρίς να έχω κουνήσει το σώμα μου, σαν να ακούω την αναπνοή σου σε κάθε σιωπηλό μου όνειρο.

Και το πρωί, όταν θα ξυπνάω, το μόνο που θα μένει, θα είναι το ίχνος σου στην ψυχή μου,

σαν να ήσουν εκεί, να με αναζητούσες και να με έβρισκες για λίγο.

Η γέφυρα θα παραμείνει, χωρίς κοινό προορισμό,

ένα πέρασμα που θα μείνει κενό, με το βάρος του ανεκπλήρωτου επάνω του.

Πρέπει να βρεθεί η σωστή στιγμή, να κλείσει ο διακόπτης της καρδιάς μου, να σβήσει τη φλόγα που ακόμα καίει · παρά την αλήθεια που με πονάει.

Και η καρδιά πονάει, όχι από την απώλεια, αλλά από την αποδοχή της.

Γιατί το να αφήσει αυτό που αγαπά πίσω, είναι σαν να σβήνει η μοναδική φωνή που φώναζε για χρόνια.

Αλλά ίσως έτσι να μπορέσει να βρει την ησυχία της και να αφήσει τη γέφυρα να πέσει, χωρίς να χρειάζεται να την ξαναδιαβεί.

Η καρδιά, πληγωμένη αλλά αποφασισμένη,

θα μάθει να ακουμπάει στο φως που φέρνει το σκοτάδι.

Αυτός ο πόνος δεν είναι πια βαρύς, είναι απλά μέρος της διαδρομής που πρέπει να ακολουθήσει.

Κάθε βήμα, κάθε αναστεναγμός, θα με φέρνει πιο κοντά σε εμένα, σε αυτό που ήμουν πάντα, χωρίς εσένα, αλλά με εσένα πάντα στην καρδιά μου.

Δεν θα αφήσω τη θλίψη να με καταβάλει,

γιατί ξέρω πως μέσα από αυτήν, θα γεννηθεί μια νέα δύναμη, μια δύναμη που δεν χρειάζεται τίποτα άλλο εκτός από εμένα για να επιβιώσει.

Η αγάπη μου δεν θα πεθάνει, αλλά θα γίνει το βάθρο που θα στέκω για να συνεχίσω τη ζωή μου,

με εσένα μακριά, αλλά μέσα στην καρδιά μου, ίσως για πάντα.

Μαρία Μίτα Νικολάου

22/04/2025