Ποίηση Νίκη Φωκά

Κοιτάς τριγύρω,όλα όπως τα θυμάσαι,μπήκε πάλι καλοκαίρι

κι η γέρικη πια σκαμνιά με τις

ξερολιθιές ολόγυρα γέμισε καρπούς

Μα πού πήγαν όλοι;

Που χάθηκαν τόσα αστεία και γέλια,

πώς απλώθηκε αυτή η σιωπή

που χαράζει σαν μαχαίρι;

Έχουν φύγει από καιρό τώρα, κι

έμειναν τα δέντρα κουρασμένα

να στέκονται κάτω απ' τον καυτό ήλιο

Ναι, οι απουσίες άλλαξαν το χρόνο,

το τοπίο, τις μέρες με το φως.

Άλλαξαν και σένα γιατί τόση σιωπή

που χαράζει την ψυχή, δεν την αντέχεις.

Ήρθε καλοκαίρι, για μια ακόμα

φορά " καλοκαίρι των απουσιών"

το λες.

Δεν είναι νοσταλγία,είναι η

χαρακιά πάνω στο παρόν σου,

είναι που νοιωθεις όπως τότε παιδί,

μόνο που, οι αγκαλιές της σιγουριάς,

έκλεισαν.

Η γέρικη σκαμνιά κοκκίνισε, οι καρποί της όταν ωριμάζουν

μοιάζουν με αίμα, όπως τότε που γέμιζες τα χέρια σου και γελούσες

απ' την καρδιά σου.

Τώρα κόβεις προσεκτικά τους

καρπούς, έτσι κι αλλιώς μόνος

χαμογελάς , με μια πίκρα μαζί

γιατί το " τώρα" δεν έχει εκείνη την

ομορφιά της νιότης, γιατί όλα άλλαξαν.

Τώρα ξέρεις πως νοιώθω,

τώρα ξέρω τη μοναξιά μας.

Νίκη Φωκά 🌹