"Ο πονηρός"

Να εύχεσαι να ’ναι ελαφρύ το χώμα.

Όχι από αγάπη – από συμφέρον.

Κανείς δεν θα το ευχηθεί για σένα·

Θα είναι όλων η χαρά

που δεν βρίσκονται στη θέση σου.

Σου το λέγω λοιπόν:

Εύχου να ’ναι ελαφρύ.

Για να φύγει γρήγορα από πάνω σου

η ανάγκη του να σε θυμάται.

---

(Ο Λάκκος)

Κι αν βαρύ σταθεί, τι έχει να πει;

Μέσα στο κλειστό τεφτέρι,

όλα αποδομούνται:

το ρήμα, το σχήμα, το παρόν.

Όσα δεν τολμούν να σβήσουν, θα αποδοθούν.

Γι’ αυτό σου λέγω:

Να ’ναι λευκό το χρώμα.

Να μην ξέρεις αν είναι γη ή σελίδα·

αν σε τυλίγει ή σε διαβάζει.

Το χώμα, πάντα χώμα θα ’ναι·

---

(Η Ποίηση)

Δεν ήταν ποτέ ελαφρύ το χώμα.

Μήτε βαρύ.

Ήταν σιωπή.

Κι αν το τεφτέρι είναι λευκό, καφέ ή μαύρο,

ποια η διαφθορά της γαλήνης;

Στην απαλότητα της αποδόμησης

δεν υπάρχει κρίση·

Σιγή υπάρχει.

Κι όταν τα θρεμμένα απ’ τον θρήνο δάκρυα

γίνουν σύννεφο – ή φλέβα που επιστρέφει στο νερό –

τότε το χώμα,

το τεφτέρι

τα περιχαρή χαλίκια,

και κάτι κόκκαλα μισοειπωμένα

θα κρατούν στα χείλη

την σπουδαία ησυχία.

Γι’ αυτό σας λέγω:

μόνον τα ποιήματα θα μείνουν να κάνουν φασαρία.

Όλα τα άλλα θα είναι απλώς ηχώ της απουσίας.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹