Ο ήλιος μου,το φεγγάρι 🌙 μου...

Κοίτα την ανατολή, έχει τη δική σου λάμψη.

Ο ήλιος φωτίζει τη μέρα όπως φωτίζουν οι λέξεις σου το πρόσωπο μου.."

Άνοιξε την ψυχή της και του τα είπε όλα.

Την έκλεισε στην αγκαλιά του και παραδώθηκαν σε ένα χείμαρρο από δάκρυα.

Το φιλί τους απρόσμενο αλλά λυτρωτικό.

Όσα δεν είπαν οι λέξεις τους, τα είπαν οι ανάσες.

Το φεγγάρι έπαιζε περίεργα παιχνίδια.

Μια φέγγει ολόλαμπρο πάνω από τα κύματα της θάλασσας, πότε πάλι κρύβεται πίσω από τα λιγοστά σύννεφα της ανοιξιάτικης βραδιάς.

Η απογευματινή μπόρα την έκανε να ριγήσει στην αγκαλιά του.

Την έσφιξε ακόμα πιο πολύ κοντά του, άκουγε την καρδιά της να χτυπάει τρελά και ήθελε να της δώσει τον κόσμο όλο.

"Κοίτα το φεγγάρι αγάπη μου, λάμπει!

Όπως λάμπουν τώρα τα μάτια σου!!"

Έκλεισε τα μάτια της και χώθηκε ξανά στην αγκαλιά του...

Ήθελε να κρατήσει την στιγμή τους, για πάντα.!

Μαρία Μιτα Νικολάου 🌹