🍂Νοερά Φθινόπωρο...🍂

Και ήρθε το φθινόπωρο.

Νοερά, γιατί ο ήλιος ακόμη μου καίει το πρόσωπο και ολόκληρο καλοκαίρι δεν ένιωσα την ώριμη γλύκα του καρπουζιού στον ουρανίσκο μου.

Ψάχνω ακόμα ζουμερά ροδάκινα και στρογγυλά κεράσια να ελπίζω σε ένα καλοκαίρι μαζί σου.

Έφτιαξα μαρμελάδα χρυσόμηλο αλλά έλειπε η μορφή σου, έλειπε το δικό σου «Μπράβο» να την γλυκάνει.

Έρχονται και φεύγουν οι εποχές «φευγαλέα» και αυτές όπως εσύ.

Τη μια στιγμή σε κρατούσα, την άλλη ήσουν σκιά που χάθηκε.

Πάντα περίμενα το Φθινόπωρο σαν επανέναρξη.

Ήταν η νέα αρχή και ας μην ήταν πρώτη του χρόνου.

Ήταν η νέα αρχή μετά την ζεστή και ξέγνοιαστη περίοδο του καλοκαιριού.

Πλέον είναι η ωριμότητα της εποχής, το μετά, η ευκαιρία να σταθώ ξανά!

Φθινόπωρο με φύλλα χλωρά και ξερά, μπλεγμένα σε μια πανδαισία χρωμάτων.

Η αγαπημένη μου εποχή.

Η μυρωδιά της πρώτης βροχής που μυρίζει σαν υπόσχεση· που με κάνει να θυμάμαι, να νοσταλγώ, να αναπολώ και να ελπίζω σε όμορφες πάλι εποχές που ίσως ξανάρθουν.

Μα όσο και αν φεύγει το καλοκαίρι από το ημερολόγιο, εγώ ξέρω πως θα το ψάχνω ακόμη.

Στις πατημασιές μας στη νωπή άμμο, τα ζεστά καλοκαίρια του Σεπτέμβρη.

Θα στέκομαι μπροστά στη θάλασσα και θα την αφουγκράζομαι, ελπίζοντας μήπως μέσα στους παφλασμούς της ακούσω τη δική σου φωνή, μήπως στην αγκαλιά της νιώσω για λίγο το δικό σου αγκάλιασμα.

Κι αν οι εποχές αλλάζουν φορεσιές, ξέρω πως μέσα μου θα φυλάω πάντα ένα καλοκαίρι· εκείνο που δεν ζήσαμε ακόμα.

Ένα καλοκαίρι που θα ‘ρθει ξανά με το πρώτο χαμόγελο, με το άγγιγμα σου που ονειρεύομαι, ελπίζοντας μαζί σε ένα φθινόπωρο.

Ίσως η θάλασσα να μην μιλήσει ποτέ με τη φωνή σου ·

ίσως τα φύλλα να πέφτουν κάθε φθινόπωρο για να μου θυμίζουν πως ό,τι αγαπήθηκε μπορεί να ξαναγίνει μνήμη.

Και εγώ, όπως οι εποχές, θα μάθω να κλείνω τα μάτια, να κυλώ και να σε αφήνω να χάνεσαι…

Μαρία Μίτα Νικολάου

"Νοερά Φθινόπωρο"

❤️❤️