Μου λείπεις...

Νοστάλγησα τις μέρες που δεν έφτασαν ακόμα.

Τις ζητώ απεγνωσμένα...

Τις νύχτες που τα μισοφέγγαρα θα ενωθούν σε ένα καινούργιο ουρανό.

Τα χρειάζομαι...

Τα σ' αγαπώ που ποθώ να ψιθυρίσουμε ανάμεσα σε δύο κόσμους...

Μυριάδες κόκκοι χρυσόσκονης ευτυχίας,

να σκορπίζει ο άνεμος γύρω απ' το αέναο χάδι ευτυχισμένων στιγμών.

Κάθε συγνώμη που αφέθηκε στις γκρίζες θάλασσες του αποχαιρετισμού να γίνει ο χάρτης

για τον μοναδικό παράδεισο που ελπίζω.

Αυτό το κάποτε πόσο πολύ μου λείπει...

Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹