Μην με αναζητάς 🌹

Αν αντίκριζα ξανά, το πρώτο ηλιόφαντο βλέμμα σου,

αυτό που με έκανε μέτοικος να γίνω στην τέρα

της καρδιάς σου,

ίσως, να ξαναγύριζα...

Εαν καθρεφτιζόμουν ξανά στήν ίδια γλαυκή λίμνη

των ματιών σου, ή αναδυόμουνα μέσα απ' την χρωστική παλέτα

της ψυχής σου κι έπαιρνες πάλι χρώματα αγάπης

και ζωγράφιζες ουράνιο τόξο στον καμβά της δικής μου,

ίσως, να ξαναγύριζα...

Εαν ο λόγος σου έρρε, ξανά χείμαρρος μελίχυτος

στις πτυχές της καρδιάς μου και τις πλημμύριζε

με λέξεις από χείλη ποθητά ειπωμένες,

μπορεί και να 'τρεχα μικρό κουτάβι να χωθώ στο θάλαμι

της θαλπωρής σου...

Ίσως, να ξαναγύριζα...

Εάν τις νύχτες που γέρναμε αλαφιασμένοι στο ίδιο μαξιλάρι ,

δεν έχανε την ανατολή του προορισμού του,

το ανομολόγητο ιδανικό μας σμίξιμο,

μπορεί να ξαναγύριζα...

Τώρα,

πώς είναι δυνατόν να επιζητάς τον γυρισμό μου,

όταν, εσύ, κάποια νυχτιά με σύρτη μαντάλωσες

την πόρτα της καρδιάς σου;

Πώς το ζητάς, όταν κάθε χνάρι σου το 'σβησε το ξεροβόρι

της αποκοτιάς σου;

Κι εγώ, έγινα ξενάκι, πια, στης λησμονιάς το χρόνο αφημένη.

Δεν βρίσκω δρόμο γυρισμού, πλέον, αφού η γέφυρα

της ένωσής μας, έγινε η ίδια γέφυρα διαφυγής μου...

Κι εσύ,

είναι ανώφελο να τριγυρνάς στα στέκια τα παλιά και

να με αναζητάς σαν αναμνηστικό σε κάδρο παρωχημένο...

Ανώφελο είναι στα πρότερα να γυρνάς, όταν έχεις καταπιεί

το λωτό της απολησμονιάς.

Όταν στη χόβολη της καρδιάς καμιά σπίθα δεν έχει

επιζήσει και μόνο στάχτες κι αποκαΐδια έχουν απομείνει.

Δεν υπάρχει επιστροφή, αφού δεν ήταν απευκταία

η άλωση της αγάπης μου,

απ' τις ανοίκιες ριπές ενός αργού θανάτου,

που εσύ προκάλεσες...

Τί ζητάς τώρα, απαλοιφές στα χρεωλύσια

των πράξεων σου;

Αιώνια ρήτρα θα βαραίνουν την ένοχη συνείδησή σου...

Ακριβό ήταν το κόστος να αμπαρώσεις με

σύρτη την πόρτα της καρδιάς σου...

Ούτε είναι αμφίδρομο μπαλάκι η καρδιά μου

στο τερέν της δικής σου!

Στα κατεχόμενα της λήθης όλες οι στιγμές μας,

πεφταστέρια ολκής έχουν γίνει πια...

Γι αυτό να μη με αναζητάς!

Λιλή Βασιλάκη 🌹