Μίλησε μου για θρησκεία...

Μίλησε μου για θρησκεία...

Κάποια στιγμή θα βγω ξυπόλητη στους δρόμους και θα φωνάζω...

Και δεν θα με ακούει κανείς.

Και δεν θα καταλαβαίνει κανείς

γιατί το έκανα.

Και όλοι θα πούνε να μία τρελή που δεν ξέρει τι κάνει. Πότε σάλεψε;

Δεν ξέρει κανείς πώς είναι να κλαις 365 μέρες στο χρόνο.

Κανείς δεν νιώθει πώς είναι.

Δεν ξέρει κανείς πώς είναι να πονάς.

Δεν ξέρει κανείς την ψυχή σου.

Να περπατώ ξυπόλυτη στους δρόμους.

Να πληγώνω τα πόδια μου.

Και ίσως αυτά που θα πατήσω και θα πληγώσουν τις φτέρνες μου να μην πονέσουν όσο η ψυχή μου.

Κάποια μέρα, κάποια στιγμή κάποιος θα σε πονέσει.

Έσύ θα πιστέψεις πως μέσα απο αυτό, οτι ο πόνος θα σε κάνει διαφορετικό άνθρωπο.

Και κάποια στιγμή πάλι όλοι αυτοί που νομίζουν οτι σε ξέρουν καλά,

που σε έκαναν να κλαις, θα τρέξουν στις εκκλησίες θα ανάψουν και κεράκι στο όνομα της Παναγιάς γιατί θα νιώσουν ότι συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες τους.

Θα ανάψουν κάτι λαμπάδες ίσαμε τα 'μπόγια' τους πως όσο πιο μεγάλη είναι, ο Θεός θα τους τα συγχωρέσει ολα.

Φράσεις τους, λέξεις τους, πράξεις τους.

Ειναι οι φορείς της μεταδοτικότητας της ψεύτικης πίστης.

Υπάρχουν κι οι άλλοι που για όλα φταίει ο Θεός.

Για όλους και όλα τα δεινά που θα συμβούν.

Και αρχίζουμε την εξής ερώτηση: υπάρχει Θεός ;

Και άλλου είδους φιλοσοφικές ασυναρτησίες.

Ακούστε με λοιπόν, πριν βγω ξυπόλυτη να νιώσω το τάμα μου στο έπακρον.

Ο Θεός δεν μας παίρνει οτι αγαπάμε.

Δεν μας θέλει να τον γνωρίσουμε.

Να συστηθούμε ένα πράγμα.

Δεν μας μεθά να πάμε κοντά του.

Δεν μας στέλνει σε καβγάδες.

Δεν μας ποτίζει δηλητήριο, δεν χειροκροτεί τις αρρώστιες απο οσα τρώμε ή αναπνέουμε.

Δεν έγινε γενετιστής...

Δεν έδειξε με το δάκτυλό του ποιον θα πάρει στο γαλάζιο ρετιρέ του.

Δεν μας ζήτησε τίποτα ποτέ.

Κι όμως το βλαστημοκόπημα στο όνομά του, στο όνομα της Παναγίας ή του Ιησού, είναι το καθημερινό κονσέρτο των περισσοτέρων.

Παναγία....

Ολοι πίνουν νερό στο όνομά της.

Μετά τα καντήλια.

Όχι της εκκλησίας.

Της γλώσσας κάποιων.

Είναι αυτοί που αφού σπάσουν τα παιδιά και τις γυναίκες τους στο ξύλο, νιώθουν όμορφα.

Είναι ψάλτες σε λειτουργίες αλλά θα σου πουν, μόλις τους ζορίσεις, ενα "ευχέλαιο".

Και την άλλη μέρα φιλούν το χέρι του παπά.

Κι ετσι, η Παναγία νιώθει την υποκρισία μέσα στη ψυχή μας.

Αλλα έμαθε, οταν έχασε τον Υιό της, να συγχωρεί.

Δεν μας κατηγόρησε.

Δεν μας χλεύασε.

Θρήνησε.

Εμεις βρήκαμε τον λόγο να την γιορτάζουμε.

Κι έπειτα...

Θα την βάλουμε να κοιμηθεί μέσα μας μέχρι τα Χριστούγεννα.

Τέτοιοι είμαστε ως άνθρωποι.

"Μεγαλόκαρδοι".

Έπειτα... Είναι Πάσχα.

Ξέρετε εσείς.

Ευαγγελία Αλιβιζάτου

Συγγραφέας