Κυκλάμινο

Κι αν ξέμειναν στις θέσεις τής μοναξιάς

εξουθενωμένοι λαθρεπιβάτες τα όνειρα

κι αν οι πόρτες τής ψυχής περίμεναν υπομονετικά

αγαπημένα χέρια για να ανοίξουν

κι αν η αξία τής αγάπης υποτιμήθηκε

και αφέθηκε να πάσχει μέσα από εγωιστικά και παγερά βλέμματα

κι αν οι γέφυρες καταρρέουν

και το ποτάμι τής υπομονής στερεύει

κι αν η υπερεκτίμηση τού χρόνου

αδυσώπητα ρημάζει τη στιγμή

κι αν το σκοτάδι αρνείται πεισματικά να αγκαλιάσει το φως

κι αν υπάρχουν φορές που ο ήλιος δακρύζει 

στη θέαση τού βέλους τού θυμού στο πληγωμένο κορμί τού έρωτα...

ακόμα στα χέρια κοιμάται ένα κυκλάμινο,

χαρίζοντας στα χείλη το αμυδρό τής προσμονής χαμόγελο

και η ψυχή κρατάει κάτι ακόμα

από το πρώτο τής χαράς γιορτάσι.

Στέλλα Μιχαήλ Ζωγράφου 🌹