Η φωτογραφία...

Λιλή Βασιλάκη 🌹

Μόνη μες στο δωμάτιο,στις ερημιάς το κρύο

Εγώ και αυτή, παντέρημες ψυχές κι οι δύο.

Μόνο η μοναξιά μιλά με μία παλιά φωτογραφία.

Κάτι της λέει ψιθυριστά, του παρελθόντος ιστορία;

Για κοίτα, εγώ σκαρφαλωμένη σε μίαν ανθοστήλη.

Χαμόγελο αμυδρό, σαν άγγιγμα Τζιοκόντας,

σαν υποψία αόριστη διαγράφεται στα χείλη

και τρέχει πίσω ο νους, στο παρελθόν περνώντας...

Από έναν γάμο, εγώ, μέσα στα πάλλευκα ντυμένη

ρούχα, σοσόνια και η μορφή ασπροντυμένη!

Μικρή, σεμνή και κέρινη σαν κούκλα στολισμένη.

Μα, όπως φαίνεται, σ'όνειρα της έφηβης δοσμένη.

... Ανοίγω το κουμπί, η μουσική διαχέεται μέσα στη βαριά γαλήνη ...

Τί τό 'θέλε, πληγές που πάντα θα πονούν να ξύνει.

Μας διαλαλεί η αοιδός, "εγώ μεγάλωνα για σένα"!

και μίαν αγάπη ιστορεί με κάλπικα όνειρα,χαμένα!

...Πάντα μου άρεσε, λοιπόν αυτή η φωτογραφία, ίσως γιατί θυμίζει, αθέλητα, της νιότης την πορεία, εκείνη που κρατά ατόφια η μνήμη στα αρχεία.

Έχει μία γλύκα στην ματιά, ταξιδεμένη όψη,

σαν να μην ήμουνα εκεί, ίσως να πέταγα στα ύψη.

Άραγε, που κάλπαζε ο νους, με ποιου ονείρου άτι;

Σε ποίαν χώρα μαγική να ήμουνα φευγάτη;

Πάντα μου αρέσει πολύ αυτή η φωτογραφία...

Ναι, δεν ήμουν σίγουρα εκεί,

ίσως στη γη της ουτοπίας.

Εκεί που οδηγούνε οι ορμές της ξέφρενης εφηβείας,

σε χωροχρόνες άτοπες, φαιδρές, της ονειροφαντασίας...

Λιλή Δαφερέρα Βασιλάκη 🌹