Η φωνή της άπνοιας 💦

Η φωνή της άπνοιας

Δεν είμαι πια σκέψη,

μα η άπνοια μετά την καταιγίδα σου.

Ήρθα αθόρυβα, όχι με βία μα

με βλέμμα παλιό και άγγιγμα

που δεν θυμάσαι αν σε πόνεσε ή σε θώπευσε.

Ήρθα να δω αν ακόμη σε πονά το φάντασμα

ή αν το έκανες κατοικίδιο στον ύπνο σου.

Δεν γελώ πια.

Η ειρωνεία μου έλιωσε στο πρώτο σου βλέμμα

που δεν φοβόταν πια το παρελθόν,

μονάχα το άδειο μέλλον.

Κι αν σε πνίγει η σκέψη σου η ανεμόεσσα,

σε μένα φυσά μια γαλήνη που δε ζητά εξιλέωση.

Εγώ δεν περιμένω Νέμεση.

Περπάτησα ξυπόλυτη στους στίχους σου

και κατάλαβα·

η ψυχή δεν εξαϋλώνεται·

γίνεται φλόγα μικρή

που καίει χωρίς να καταστρέφει.

Μόνο εσύ θα αποφασίσεις

αν θ’ αφήσεις το παρελθόν να καθίσει στον θρόνο

ή αν θα του δώσεις ένα φιλί στο μέτωπο

και θα το στείλεις πίσω στο σκοτάδι

που ανήκει.

Μαρία Καραθανάση🌹