Η σφυρίχτρα του τροχονόμου...

Είμαι στο αυτοκίνητο μετά τη δουλειά, όπου, μόλις, είχα κερδίσει μια δίκη και είχα ανακουφιστεί, ένιωθα ότι είχε φύγει ένα βάρος από πάνω μου. Βιαζόμουν να πάω σπίτι και να ξαπλώσω. Δεν είχα κοιμηθεί και καλά το προηγούμενο βράδυ από την αγωνία μου έτσι και αλλιώς, οπότε ο ύπνος ήταν αυτό, ακριβώς, που χρειαζόμουν.

Είμαι στο δρόμο και καθώς οδηγώ ακούω μια σφυρίχτρα, κάθε φορά που περνάω από αυτήν την οδό θυμάμαι να την ακούω. Κοιτάζω γύρω μου και τα μάτια μου βλέπουν τον τροχονόμο, τον Costa Mikolajewicz, μικτής καταγωγής, πάντα μου άρεσε να ακούω ιστορίες τέτοιων ανθρώπων που έχουν μεγαλώσει σε δύο πολιτισμούς.

<< Καλήμερα! Είσαι καλά; >> με ρωτάει. Τον ένιωθα, πάντα, σαν δικό μου άνθρωπο, τον χαιρέτησα και εγώ και έφυγα. Είναι υπέροχος άνθρωπος, γελαστός, όλοι οι οδηγοί χαιρόμαστε να τον βλέπουμε.

Στην μνήμη του τροχονόμου Νίκου Κωτσάκη

Ζωή Συμεωνιδη 🌹