Η σκιά του εαυτού μου...

Είναι στιγμές που η λογική αρνείται να συμβιβαστεί με το συναίσθημα που ρέει στην καρδιά μου.

Σκιές κρυφό κοιτούν να με ρημάξουν.

Μπροστά στον αέναο ήλιο της ζωής γίνεται, ο φόβος αρεστός,

πιστό αντίγραφο κομμάτι του εαυτού μου.

Είναι στιγμές που περπατώ

σε ένα όνειρο θολό.

Και μεγαλώνει χρυσοκέντητος καημός μου.

Σθένος δεν έχει δεν μιλά

σαν το σκοτάδι τριγυρνά γύρω απ'τα θέλω στο ακανόνιστο κενό μου.

Σκιές θεριεύουν, θέση παίρνουν.

Είναι στιγμές που η ζωή μοιάζει

με ευκίνητη σκιά, χλευάζει κάθε βήμα επιθυμίας,στο τέλος κερδίζει όμως η ευτυχία.

Τότε στα μάτια την κοιτώ πράος ψυχής ακολουθώ.

Κλείνω στα χέρια μου το φώς είναι δικό μου.

Χάνετε φεύγει μακριά και ξανά ζω σε ένα χαμόγελο δικό μου.

Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹