Η οπτασία της νύχτας...

Καθώς ο μελλοντικός άνεμος κοκκινίζει τη δύση,

η μέρα τελειώνει μ’ ένα σκόρπισμα αισθήσεων.

Λαβύρινθος πίσω μας —

συλλαβίζει κόκκινες τούφες φωτός.

.

Τριζόνια – αμέτρητα – στο ίδιο τραγούδι,

παρηγορούν μια ξεχασμένη πηγή.

Το νερό σταλάζει σιγά στο χώμα,

στα πέρα βουνά που χάνονται.

.

Ξερά φύλλα δροσίζονται

στα δέντρα που μουρμουρίζουν μεταξύ τους.

Ένα ταξίδι αρχίζει αχνά,

σαν καπνός στον μακρινό ορίζοντα.

.

Τα δέντρα στέκονται προσοχή στη νύχτα,

και κάτι λένε, όπως πάντα.

Η νύχτα συνεπαίρνει τα κλαδιά —

συλλογιέμαι τα παιδιά που σκέπασε.

.

Πάνω απ’ τις νυχτερινές καμινάδες,

πάνω απ’ τα κόκκινα, ήσυχα τζάκια,

χάνεται στην ομίχλη των ταξιδιών,

κρύβεται πίσω απ’ την καταχνιά.

.

Κι όταν μέρα και νύχτα χωρίζουν,

σβήνοντας ένα-ένα τ’ αστέρια,

ντύνεται με πάχνη,

χάνεται στους κήπους πίσω απ’ την ομίχλη.

.

Η όμορφη οπτασία της νύχτας χάνεται

καθώς ανεβαίνει ο ήλιος.

Καθώς καπνίζει η μέρα,

καθώς τινάζονται οι μαγεμένοι γλάροι.

.

Μα μου αρέσει να την ψάχνω.

Μόλις γέρνει το βράδυ — τη γυρεύω

στα νυχτολούλουδα, στα πυροφάνια,

στου φθινοπώρου το δειλινό.

.

Καθώς μέρα και νύχτα χωρίζουν,

την αναζητώ σε μοναχικά ξενοδοχεία —

αστραπή στα σκοτεινά, κρύα σοκάκια,

στα γκριζόμαυρα βουνά.

.

Στους κρίκους του μεταξένιου φεγγαριού

τρυγάω τη φωτεινή της διαδρομή.

Στους καπνούς του παλιού καπηλειού,

πνίγομαι στο κόκκινο κρασί της.

.

Ο άνεμος που φυσά, μου φέρνει τ’ όνομά της,

κι όταν μιλά, ανοίγουν οι ουρανοί —

και η πλάση ολόκληρη βάζει τα καλά της.

.

Όταν γελά, τ’ αηδόνια όλα

συλλαβίζουν το φιλί της.

Είναι το τραγούδι της χαράς —

και σαν τα ρόδα, όμορφη.

.

Γι’ αυτό την αγαπώ.

.

Σαν ξημερώνει,

δυο θάλασσες τα μάτια της

που λάμπουν στον ορίζοντα,

κι έχουν το χρώμα του πρωινού.

.

Καταγάλανη είναι η θάλασσα —

και πώς να της μιλήσω;

Μ’ όνειρα τα δέντρα έντυσα —

και πώς να την κρατήσω;

.

Το πιο όμορφό μου ποίημα

το ’γραψα στα γόνατά της.

Του ήλιου ήταν το φίλημα —

χτύπος απ’ την καρδιά της.

.

Έχει χάδι απ’ το δέρμα της,

τη ζεστή της αγκαλιά.

Έχει χρώμα απ’ τα μάτια της —

το αιθέριο άρωμά της.

©Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση