Η νύχτα των αισθήσεων ...

Έχω δροσιά μες την καρδιά

Απ' το γλυκό σου φέγγος

Βέλη στα χέρια τα γυμνά

Πληγές γεμάτες σθένος

Μέσα στην αστερόσκονη

Στοχάζεις την ελπίδα

Ντυμένη απ' την πανσέληνο

Στου έρωτα τη ρανίδα

Κι εγώ που χρόνια γύρευα

Λίγο απ' αυτό το φέγγος

Μέσα στην αγκαλιά μου

Με χτύπησε το βέλος

Πήρα απόψε Αύγουστε

Αυτά τα πεφταστέρια

Έπεσαν σαν χρυσή βροχή

Μέσα στα δυο μου χέρια

Βροχή ήταν οι ευχές μας

Βελούδινες και πορφυρές

Ουράνιες λάμψεις μαγικές

Τη νύχτα των αισθήσεων

Τα αστέρια μας κοιτούν

στη μαγική διαδρομή

Ανεμοφίλημα ευχών

Μας γνέφουν και γελούν

Ψίθυροι σιγοτραγουδούν

Στης σκέψης την παλίρροια

Κόκκινα ρόδα ανοίξανε

Τα χείλη μας φιλούν

Τα όνειρα προσπέρασαν

Την άδολη αγάπη

Το ανεμοβόρι γίνηκε

ουράνια αυταπάτη

Ήρθε το μαγικό το φως

Σαν ήχος αίσθησης γλυκός

Κι έγινε ο ψίθυρος καπνός

Τη νύχτα των αισθήσεων

Ξεχύθηκαν τα όνειρα

Σαν άνοιξε η βαλίτσα

Και φλέρταραν αβέβαια

Στην παρέλαση,

που κάνουν απόψε

τ' αστέρια !

Κι άνοιξε τότε ο ουρανός

Ωωω μια σκηνή θεάτρου,

Έλαμψε η σιωπή, ΦΩΣ

στα μάτια των ερώτων.

Χρυσόσκονη στους ώμους μας,

Λέξεις που είν' αγάπη,

Μα δε λέγονταν,

κι όμως για πάντα έμειναν.

Μιλούσανε τα βλέμματα

με γλώσσα αρχαία, μυστική,

σμιλεύοντας τις λέξεις μας

στο σώμα πάνω στη σκηνή.

Τα χέρια έψαχναν να κρατηθούν

σ’ αόρατες συνδέσεις

κι η νύχτα βελούδινη, γεννούσε

της αγκαλιάς τις θέσεις.

Σταμάτησε κι ο χρόνος

στο μεσοδιάστημα των φιλιών,

υπέκυψαν κι οι σκέψεις

στη μελωδία των σκιών.

Και κάθε αστέρι που 'πεφτε

υπόσχεση ήταν τώρα

κι εμείς εκεί χορεύαμε, πάνω στη σκηνή

στου έρωτα τη φλόγα.

Δεν ήμασταν πια σώματα,

ούτε ψυχές χαμένες

ήμασταν κάτι ανάμεσα

σε θαύματα φτιαγμένα.

Ένα φιλί, ένας παλμός,

και όλος ο κόσμος άλλαζε·

σαν να ξαναγεννιόταν

μόνο για εμάς,

μόνο για αυτή τη νύχτα!

Τη νύχτα των αισθήσεων!

Που έπεσε η αυλαία!

Βάσια Μητράκου 🌹