Η μπαλάντα του Ιππότη 🌹

Η μπαλάντα του ιππότη 

Σε σένα μιλώ, 

ιππότη της νύχτας με βλέμμα σκληρό,

σκιές της συνήθειας σε ντύνουν βαριά,

γλιστράς στης ασφάλτου

την άσπρη λωρίδα,

κι αφήνεις το χάος

για μόνη ελπίδα.

Οι σιωπές σε φωνάζουν,

μα εσύ προσπερνάς,

τα φανάρια φλογίζουν,

μα δεν σταματάς,

κρατάς στο χέρι

την οθόνη-φωτιά,

κι η μοίρα σε σέρνει

σιωπηλά, στα κρυφά.

Κατεβαίνεις τον δρόμο,

Αρδηττού προς Μετς,

οι σκιές σου ματώνουν

τα μάτια της γης,

στον αέρα σφυρίζουν

οι λέξεις κρυφές,

κι η πόλη λυγίζει

σε νότες βουβές.

Μια Μερσεντές μπροστά

στη στροφή,

το φανάρι σε πνίγει,

κι η Συγγρού σε καλεί,

νομίζεις πως είσαι

αστραπή στη βροχή;

Το κόκκινο ανθίζει,

πληγή φωτεινή,

κι ένα σκυλί κατεβαίνει

γοργά τη στροφή.

Το αίμα μου πάγωσε,

η ανάσα βουβή,

κι ο χρόνος διαλύεται,

αλλάζει μορφή.

Το φεγγάρι σκυφτό

σε κοιτά από ψηλά,

μα εσύ σαν ατσάλι,

κρατάς τη φωτιά,

νομίζεις μονάχος

τον κόσμο νικάς,

με τη ζέστη της

ασφάλτου

στις φλέβες,

μιλάς.

Κι όταν η σιγή σε

τυλίξει ξανά,

ιππότη των σκιών,

παιδί της βροχής,

η μπαλάντα σου γράφεται

πάντα βραχνά,

στου δρόμου τη νύχτα,

κι η πόλη σιωπά.

Το σκυλί βρίσκει τη δύναμη,

και αλυχτά στη στροφή 

σχίζοντας μέσα στη νύχτα 

τη σιωπή.

Βάσια Μητράκου 🌹