"Η Ευτυχία"

Η ευτυχία είναι σαν μια αχτίδα φωτός που τρυπώνει απ’ το παράθυρο νωρίς το πρωί δεν κάνει θόρυβο, δεν προειδοποιεί, απλώς εμφανίζεται.

Δεν φορά στολίδια, ούτε μιλά δυνατά· περπατά ξυπόλυτη ανάμεσα στις στιγμές μας, και όποιος την αναζητά με αγωνία, συχνά την προσπερνά.

Γιατί η ευτυχία δεν αγαπά το κυνήγι.

Είναι παιδί της απλότητας.

Μπορεί να κρύβεται σ’ ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ, σ’ ένα βλέμμα γεμάτο κατανόηση, σ’ ένα χέρι που απλώνεται χωρίς να ζητά.

Δεν χρειάζεται πολλά· ένα χαμόγελο, λίγο φως, μια λέξη που ειπώθηκε την κατάλληλη στιγμή.

Είναι εκεί όταν δεν την περιμένεις. Όταν περπατάς μόνος κι ο άνεμος δεν φυσά ενάντια.

Όταν σιωπάς και δεν σε βαραίνει η σιωπή.

Κάποιοι λένε πως η ευτυχία είναι επιλογή.

Ίσως.

Άλλοι λένε πως είναι τύχη, ή χάρη στιγμιαία.

Ίσως κι αυτό.

Μα πάνω απ’ όλα, είναι μια αίσθηση εσωτερική.

Ένα «ναι» που λες στη ζωή σου, ακόμα και όταν δεν είναι τέλεια.

Είναι το άθροισμα των μικρών πραγμάτων που προσπερνάμε βιαστικά, η ανάμνηση που σιγοκαίει στην καρδιά και κάνει τον χρόνο λιγότερο βαρύ.

Η ευτυχία δεν είναι κάτι που αποκτιέται· είναι κάτι που επιτρέπουμε.

Έρχεται όταν πάψουμε να μετράμε, να συγκρίνουμε, να περιμένουμε.

Όταν σταθούμε για λίγο, ακίνητοι, και αφήσουμε τον κόσμο να αναπνεύσει μέσα μας.

Κι αν κάποτε τη νιώσεις να περνά απαλά, σαν αεράκι που σου χαϊδεύει το πρόσωπο, μην την κρατήσεις· χαμογέλασέ της μόνο.

Αυτό της αρκεί.

Και καθώς η ευτυχία απομακρύνεται, αφήνει πίσω της ένα ίχνος, όχι φανταχτερό, ούτε δυνατό.

Μια ανάμνηση που δεν σε πληγώνει, αλλά σε δένει με το παρόν.

Είναι τότε που καταλαβαίνεις πως δεν ήρθε για να μείνει για πάντα, ούτε για να σου ανήκει. Ήρθε για να σου θυμίσει ποιος είσαι, όταν όλα γίνονται απλά.

Την ευτυχία δεν τη φωνάζεις. Δεν της βάζεις πρόγραμμα.

Δεν τη στριμώχνεις στα "πρέπει" και στα "όταν".

Είναι μια στροφή στο βλέμμα, ένα βλέμμα προς τα μέσα.

Ένας παλμός που χτυπά ήρεμα, όταν σταματάς να κυνηγάς κάτι έξω από σένα.

Κι όσο πιο πολύ την αφήνεις ελεύθερη τόσο πιο συχνά σε επισκέπτεται.

Υπάρχουν άνθρωποι που την κουβαλούν μέσα τους, σαν φλόγα που δεν σβήνει στον άνεμο. Όχι γιατί δεν έχουν γνωρίσει τη θλίψη ή τη στέρηση, αλλά γιατί έχουν μάθει να φυλάνε φως μέσα στο σκοτάδι. Είναι αυτοί που, χωρίς να το προσπαθούν, γίνονται φάροι για τους άλλους.

Όχι με λόγια πολλά, μα με την απλότητα της παρουσίας τους.

Η ευτυχία δεν είναι θόρυβος, αλλά σιωπή που γεμίζει τον χώρο.

Δεν είναι κορυφή, είναι το μονοπάτι.

Δεν είναι τυφώνας, είναι το αεράκι που σου λέει πως ζεις. Και ίσως τελικά, να μη χρειάζεται να την ψάξουμε αλλού, αλλά να γίνουμε εμείς το έδαφος που μπορεί να την δεχτεί.

Όπως το δέντρο δεν βιάζεται να ανθίσει, έτσι κι η ευτυχία έρχεται στον καιρό της.

Αρκεί να μείνουμε ανοιχτοί, παρόντες, πρόθυμοι να την αναγνωρίσουμε όταν περνά — ακόμα κι αν φορά τα πιο απλά ρούχα, ακόμα κι αν μιλά ψιθυριστά.

Μαρία Καραθανάση 🌹