Ζωη είναι οι κτύποι της καρδιάς σου...

Η ζωή είναι ένα δισάκι όνειρα, επιθυμίες, στόχους και αστοχίες και όλα τούτα είναι ο κόσμος μας, ο δικός μας κόσμος, ζωγραφισμένος με τα χρώματα της καρδιάς μας.

Μνήμες.

Θυμάσαι τότε, που μικρό και ανέμελο παιδί, πετούσες μία-μία από την τσέπη σου σαν πετραδάκια, τις μέρες της ζωής σου και ανυπομονούσες να μεγαλώσεις.

Τότε, που βιαζόσουν να ξεφύγεις από το κλουβί της αγκαλιάς, τη μέγγενη της επιτήρησης, τις συμβουλές,

τις νουθεσίες, τις απειλές και τις τιμωρίες και λαχταρούσες να ανοίξεις τα φτερά σου στο φως και τον ουρανό της ψυχής σου.

Η μνήμη μανιωδώς ταξιδιάρα, γυροφέρνει απρόσκλητη στα σοκάκια του μυαλού και κάνει επιλεκτικά σταθμούς και στάσεις.

Τριγυρνά στις γειτονιές και τις αλάνες, ζωντανεύει φωνές σκανταλιές και παιχνίδια, και καλημερίζει παιδικούς φίλους, τώρα φευγάτους ή σακατεμένους από τα χρόνια. Σκαλώνει στις πανελλαδικές, και νεκρανασταίνει το άγχος, τις αγωνίες, τα ξενύχτια και τη χαρά της επιτυχίας και μετά παίρνει τον κατήφορο της ενηλικίωσής σου.

Λατρεμένος σταθμός οι έρωτες της ζωής σου, δροσεροί και ανέμελοι, άλλοτε να τριγυρνάνε στις εξοχές, να αράζουν στις παραλίες, να ξαγρυπνούν στα μπαράκια, και να ξημερώνονται σε αγκαλιές με γεύση λαχτάρας.

Σημαδιακός σταθμός ο γάμος. Επίσημος σταθμός, με σμόκιν, μονόπετρο ,ανθοδέσμη και λεμονανθό στο πέτο.

Επιλογή και λαχείο το λες, άλλοτε τυχερός κι άλλοτε άστα να πάνε.

Στην τύχη αποκτάς σύντροφο για τις μέρες και τις νύχτες σου, στην ατυχία διορίζεις βεληγκέκα στη ζωή σου.

Με τον καιρό διαπιστώνεις, πώς ο γάμος και το επάγγελμα καθορίζουν την ποιότητα του βίου σου.

Τότε, η μνήμη σκαλώνει επίμονα ,στη φιλοδοξία της καριέρας, τη δίψα για διάκριση και αποδοχή, και καταλήγει στη φαρμακερή διαπίστωση, πως η καριέρα είναι το πιο ύπουλο μαγκανοπήγαδο, η μυλόπετρα, που αλέθει και ροκανίζει στα μουλωχτά τις μέρες σου και τις χαρές σου.

Απολογισμός.

Στο βωμό της επιβίωσης ξόδεψες τη ζωή σου,στις συμπληγάδες του γραφείου σου ασφυκτιούσαν και αργο πέθαιναν τα ανήλιαγα πρωινά σου,αναστέναζαν βαριεστημένα τα μεσημέρια σου, ενώ τα βράδια έσερνες αποκαμωμένοςτα βήματά σου και βούλιαζες στον καναπέ και στο τέλμα.

Αν είχες περιθώριο επιστροφής, θα γινόσουν σίγουρα ζωγράφος ή μουσικός, γενικά καλλιτέχνης, να μην ασφυκτιάς σε τοίχους ωράρια και καλούπια ,και να μην κατασπαταλιέσαι στα γρανάζια του συστήματος.

Αν είχες περιθώρια και δυνατότητα επιστροφής, θα κούρνιαζες στην αγκαλιά της παιδικής ανεμελιάς και του ονείρου και θα αρνιόσουν να μεγαλώσεις, και να παραδοθείς από τη μητρική φροντίδα στο βατερλό μιαςκατασπαταλημένης ωριμότητας.

Αν είχες επιλογή,θα κρατούσες από τους έρωτες τον πιο τρυφερό, εκείνο που τα μάτια του έσταζαν αφοσίωση, αγάπη και γλύκα.

Αν είχες δυνατότητα θα απαρνιόσουν όλα τα καλούδια της Κίρκης,που σε κατάντησαν αλλοτριωμένο οικόσιτο και θα έπαιρνες σβάρνα τα περιβόλια και τα αμπέλια,να γευτείς το αεράκι της εξοχής, το κελάηδημα των πουλιών στο φράχτη και τη γλύκα των ώριμων φρούτων.

Αν είχες δεύτερη επιλογή, θα εσκαβες τη γη με τα χέρια σου και θα απολάμβανες με τον ιδρώτα του προσώπου σου, το ψωμί, την ολιγάρκεια, την αυτάρκεια και τη λευτεριά σου.

Υστερόγραφο.

Οι απολογισμοί, οι λογαριασμοί, οι διαπιστώσεις και οι μετάνοιες, μοιάζουν με νωπές πληγές,που αιμορραγούν και πονάνε, ενω οι παρενέσεις οι προτροπές και οι υποδείξεις επιβάλλουν αλλότρια καλούπια και μοντέλα ζωής.

Η δική σου ζωή είναι αποκλειστικά αυτή, που ορίζουν οι χτύποι της καρδιάς σου.

Λιάνα Πουρνάρα 🌹