ΕΡΕΤΖΟΥΜ

Ήμουν μικρή κι όλη μέρα 'Ε ρε τζουμ 31" τραγούδαγα μαζί με τα λουλούδια του κήπου, τα φρέσκα βλαστάρια δυόσμο και το μυρωδάτο κοκκινιστό της μαμάς μου.

Τα κοτσύφια θυμάμαι να κάθονται αμίλητα στη σειρά, σαν παιδιά που τα βάλανε τιμωρία στα ψηλότερα κλαδιά της ανθισμένης μου τότε Ζαμπουκιάς, περιμένοντας με αγωνία να ακούσουν το μεγάλο «μπαμ».

Κι η αγαπημένη θεία από τη διπλανή αυλή με το πιο πλατύ της χαμόγελο να μου παινεύει συνεχώς τις άγουρες φωνητικές μου χορδές. Λες κι ήταν το δικό της ροζ τριαντάφυλλο στη γλάστρα που μόλις της χάρισε ένα ακόμη χάδι.

Υπήρχαν βέβαια και οι απέναντι που κλείδωναν κάθε φορά με δύναμη τα παντζούρια μήπως κι ο ήχος της φωνής μου ραγίσει το πανάκριβο βάζο Βοημίας που στόλιζε περήφανα το σαλόνι τους.

Τα χρόνια κύλησαν και μια μέρα τα κοτσύφια εξαφανίστηκαν, τα κρασιά στ’ αλήθεια χύθηκαν , έπεσε κι ‘ εκείνη η πολυπόθητη ντουφεκιά κι ο κόσμος σώπασε.

Μόνο η μαμά μου με άκουγε!

Αντιγόνη Ηλία 🌹