Δεν είμαι ανάπηρος...

Φορές που η ζωή γίνεται δύσβατη,

ανάσες κομμένες παλεύουν να 

σηκωθούν, από ένα καρότσι.

Ρόδες που ξέρουν πως πονάει

η ψυχή.

Μα οδηγούν, βγάζουν φτερά

να χαρίσουν τη βόλεψη στον

θαρραλέο άνθρωπο.

Λύπη,θυμός για αυτούς

που κοιτούν παράξενα.

Μα δεν είναι ανάπηρος,

είναι ηθοποιός εποχής.

Τέχνη και πάλη, πορεύονται μαζί

ισορροπώντας το σώμα και την ψυχή.

Ο ήρωας δίνει τη δική του   παρουσία καθημερινά. 

Μονολογεί θαρετά μία λέξη...

Λέει με δύναμη: "Μπορώ".

Δεν τον καθορίζει η αδυναμία του.

Δεν ορίζει το μέλλον του αυτή.

Έναν  δρόμο που όσα εμπόδια συναντήσει

κόβει στο διάβα με πυγμή.

Γιατί η ψυχή δεν έχει βήματα ούτε σιωπές.

Η αναπηρία ανοίγει φτερά

νικά στο φως!

Εύα Αλιβιζάτου 🌹