Δεν έχτισα έναν όμορφο κόσμο 🌹

Αγγίζω το χώμα και γίνομαι ένα μαζί του.

Η αίσθηση της οικειότητας μου μοιάζει γνωστή.

Πνοή θεϊκή και ανάσα ζωής.

Είναι οι λάσπες που έπλαθα παιδί μαζί με τα παιδιά της γειτονιάς. 

Εκείνες οι αλάνες που χτίζαμε και φώλιαζαν τα όνειρα μας. 

Το κοιτάω κατάματα να δω τι απέμεινε από αυτό το παιδί.

Είναι το χαμόγελο του που δείχνει χαρά και τα γόνατα του με γρατσουνιές. 

Τα όνειρα του ακόμη εκεί στέκουν πανώρια και φωνάζουν.

Έναν όμορφο κόσμο ονειρεύεται και είναι αδύνατο να τον χτίσει μόνο του. 

Κοιτάω γύρω του και βλέπω τα όνειρα των άλλων παιδιών.

Όλα τα ίδια όνειρα φωνάζουν και χτίζουν για έναν ευτυχισμένο κόσμο.

Τώρα; 

Τι κάνω τώρα;

Έχω τα ίδια όνειρα;

Τώρα;

Τι κάνεις τώρα;

Εσύ έχεις τα ίδια όνειρα;

Εγώ ακόμη δεν έχτισα έναν όμορφο κόσμο...

Στέλλα Παζάλου 🌹