Δεν άφησα τα σύννεφα...

Δεν άφησα τα σύννεφα να σκιάσουνε τον ήλιο

Όσα σκοτάδια ήρθανε

τα φώτισα με λύχνο.

Έγειρα κάτω έπεσα,

μάτωσαν τα φτερά μου.

Ήτανε μέρα κι άρπαξα

την ρίζα της καρδιάς μου.

Στάθηκα όρθιος ξανά.

Κι ας ζω στην μοναξιά μου.

Κάνε την κάθε σου πληγή

σημάδι της ελπίδας.

Κι εκεί που πάει να μολυνθεί

δως την στην καταιγίδα

Μένει μονάχα μια ουλή ενθύμιο ανδρείας.

Όταν οι νύχτες λύγιζαν

στο δάνειο της μέρας

Έβαζα όρτσα τα πανιά

πλανιώμουν στον αέρα.

Κτυπούσα με τα χέρια μου

τα άστρα στον αιθέρα

Χάιδευα τον ουρανό

κι έλεγα καλημέρα.

Ποίηση : Αντριάνα Περικλέους Ονουφρίου 🌹