Βουτιά στο κενό

Δεν είναι ξάστερη η νύχτα, ούτε έναστρη, άσε που ακόμα και το φεγγάρι κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα.

Βροχή προμηνύει ο καιρός

και εγώ γυρνάω στη πόλη,

αισθάνομαι άδεια και ας έχει γύρω χιλιάδες ανθρώπους· νιώθω χωρίς συναισθήματα, νιώθω κρύο και ας είναι ακόμα

Άνοιξη...

Μάλλον απροετοίμαστη με βρήκε αυτός ο καιρός, ξαφνικά όπως και εκείνο το 'αντίο' λες.

Δεν έκλαψα και ας τσούζαν τα μάτια, δεν έβγαιναν τα δάκρυα, κάτι σαν να τα κρατούσε ανοιχτά, να τα κάνει να σε χορτάσουν σαν έφευγες.

Είχα μάθει με σένα.

Χανόμουν βαθιά στα γαλάζια σου μάτια, ήταν σαν να έβλεπα την θάλασσα και ξεκουραζόταν η ψυχή μου.

Βρέθηκα εκεί που είχαμε πρωτογνωριστεί, στην άγρια ακροθαλασσιά με τα βράχια, αλλά τώρα δεν έχει άμπωτη, έχει φουρτούνα η θάλασσα, έχει νεύρα ο Ποσειδώνας

και η τρίαινα του, την κάνει να ουρλιάζει.

Πόσα κοχύλια μας έβγαζε και τα μαζεύαμε αγκαλιά, θυμάσαι;

Και οι γλάροι που ταΐζαμε, έχουν πετάξει σε άλλα μέρη, έφυγαν και αυτοί.

Περίεργη η ησυχία της νύχτας, αφέγγαρος ο ουρανός, ούτε ένα αστέρι.

Μόνο η θάλασσα κάνει φασαρία, μόνο εκείνη βρυχάται να ακουστεί.

Ποια είναι η αλήθεια σου, δεν μου είπες, έφυγες, είπες απλά ξέχασέ με!

Και έμεινα άδεια, ανασφαλής, να χάνομαι, να θυμάμαι μόνο ζεστά φιλιά και λόγια αγάπης και να μυρίζω τα ολάνθιστα κρίνα.

Δεν θέλω να σε ξεχάσω.

Η θάλασσα με φωνάζει την ακούς;

Βουτιά στο κενό…

Μαρία Μιτα Νικολάου 🌹