Βιβλιοκριτική/ Γιώργος Τσιβελέκος/Ευαγγελία Αλιβιζάτου/Αμφι-λεγόμενη Πρόσωπο-ποίηση 🌹

Η Ευαγγελία Αλιβιζάτου με τα 54 ποιήματα της νέας της συλλογής "Αμφι-λεγόμενη Προσωπο-ποίηση" έρχεται να μοιραστεί προβληματισμούς, σκέψεις και αλήθειες της που αφορούν ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, από κοινωνικά έως ερωτικά.

Κατά τη γνώμη μου, το πεζό ποίημα "Τα μήλα της κυρα-Συμέλας", το οποίο βέβαια αποτελεί περισσότερο ένα σύντομο διήγημα, ξεχωρίζει για το κοινωνικό και ανθρωπιστικό του μήνυμα.

Με γλώσσα απλή, καθημερινή, προσιτή και ύφος ανεπιτήδευτο, επιλογές που ενισχύουν τον αφηγηματικό-διηγηματικό χαρακτήρα που έχουν τα ποιήματά της, βοηθάει τον αναγνώστη να την καταλάβει, να τη συναισθανθεί και να αφουγκραστεί όλα τα μηνύματα ζωής που θέλει να περάσει. 

Το ποιητικό υποκείμενο άλλοτε με τη χρήση α' ενικού προσώπου και με εξομολογητικό τόνο μιλάει για πράγματα που έχει εντός του και το απασχολούν ("Είμαι γυμνή κάτω από το λευκό σεντόνι.

Περιμένω μια αγάπη αγνή σαν των αγγέλων"), άλλοτε με συνδυασμό α' και β' ενικού προσώπου απευθύνεται σε ένα πρόσωπο που είναι σαν να το έχει μπροστά του ("Πάντα με οδηγούσες στα όνειρα"), και άλλοτε με τη χρήση α' πληθυντικού προσώπου μιλάει γενικά για όλους τους ανθρώπους στηλιτεύοντας κακώς κείμενα ("Μένουμε στα βιαστικά χαιρετίσματα μιας αδιάφορης κοινωνίας").

Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μια πλούσια σε περιεχόμενο και ουσία ποιητική συλλογή.

Η ποιήτρια σχεδόν σε κάθε ποίημά της εσωκλείει μια ολόκληρη ζωή ή τουλάχιστον σημαντικές στιγμές του προσωπικού και κοινωνικού γίγνεσθαι, χωρίς να λείπουν αποφθεγματικού χαρακτήρα στίχοι ή στίχοι που υποδεικνύουν την κοσμοθεωρία της.

Προς απόδειξη των παραπάνω λεγομένων και ένδειξη της δουλειάς της ποιήτριας, παρατίθεται ένα ποίημα το οποίο επίσης ξεχώρισα:

Πριν γίνω πεταλούδα

Πριν γίνω πεταλούδα πονούσα παντού.

Τα λόγια των ανθρώπων θάνατος στην ψυχή μου.

Αγράμματες προσβολές στον αέρα πλανόνταν.

Επιθυμίες πεθαμένες.

Παντζούρι κλειστό το μυαλό μου.

Πριν γίνω πεταλούδα λεγόμουν αλλιώς...

Κάμπια.

Η λέξη με τρομάζει.

Κινούμαι με ταχύτητα να της ξεφύγω.

Ο δρόμος μου με εμπόδια.

Τις κάμπιες όλοι τις μισούν.

Απόδειξη οι αμυχές.

Στο φιλντισένιο αυλής τραπέζι

κυλούν θλιβερές.

Λίγο ακόμα ως την κορυφή.

Η χρυσόσκονη πλανάται στον αέρα.

Πριν γίνω πεταλούδα ήμουν θυμός.

Τροφοδότης η απόρριψη.

Πετάω ελεύθερη έστω για λίγο.

Ο χρόνος δεν επαρκεί.

Ο ήλιος δε χαρίζεται.

Ρουφώ το νέκταρ με επιθυμία.

Μα το ταξίδι τελειώνει εδώ.

Γιώργος Τσιβελέκος 🌹