Αύγουστος...

Μια θάλασσα στη ζωή μου είχα πάντα,όλοι μας κάτι έχουμε.

Έναν χειμώνα,ένα φθινόπωρο...

Ένα φύλλο, χλωμό, ενα πρωτοβρόχι.

Μια πόρτα, άλλοτε κλειδωμένη άλλοτε ανοικτή.

Ο καθένας της δίνει το όνομα που θέλει.

Είναι δικαίωμά του.

Δεν έβγαλα αντικλείδι, αλλά κι αν το έκανα δεν θα το χάριζα

σε κανέναν άλλο.

Μόνο στον εαυτό μου...

Στο δικό μου το νησί,όλα είναι αλλιώτικα.

Όλα έχουν άλλη γεύση ζωής.

Στη δική μου τη ψυχή,έχει ένα μικρό σκαλί, χωρίς τρέξιμο...

Μοιάζει με οφθαλμαπάτη...

Μοιάζει με καλντερίμι,κάθεσαι ξαποσταίνεις, οραματίζεσαι νύχτες με

πανσέληνο, και σαν κουραστείς ξέρεις

τι να κάνεις,κλείνεις γερά την είσοδο,την ασφαλίζεις,έτσι για σιγουριά.

Αφήνεις όμως ένα σημάδι από φόβο μην χάσεις το δρόμο

μη χαθείς...

μα το κοχύλι μισάνοιχτο,στα λευκά ντυμένο

κάθεται σε προσμένει.

Θάλασσα άλλη μη

θαρρείς πως θα ξανανταμώσεις.

Εύα Αλιβιζάτου 🌹