Απόσπασμα από το μυθιστόρημα την "Ανώ"

Βράδιασε κι όλας… Άλλη μια μέρα που τη ρούϕηξε με μπαμπεσιά ο χρόνος.

Τελικά, σου δίνει τόσες έγνοιες και τόσες ασχολίες, που δεν βρίσκεις χώρο να εναποθέσεις, να ταξινομήσεις και να διαπραγματευθείς με τις ιδιαίτερες υπαρξιακές σου ανησυχίες. Αναζητάς διακαώς τις λύσεις τους και δικαίως αναϕωνείς: «Πότε κι όλας βράδιασε; Πότε η μαυροϕορούσα νύχτα πρόλαβε και τύλιξε ολόκληρη την πλάση με τα σκοτεινά της πέπλα;» Σαν έρχεται, θαρρείς κι ακροπατεί στις μύτες των ποδιών της, για να μην την πάρουμε πρέϕα! Στα μουλωχτά δηλαδή και ϕυσικά, δε δίνει αναϕορά για το τι πρόκειται να κάνει... Τραβάει τις κουρτίνες στο λεπτό, κλείνοντας έξω το ϕως, μετατρέποντάς μας σε αχνές σκιές των δεσμών της!» «Μα από καταβολής κόσμου γίνεται αυτό, κορίτσι μου... Μες στο διάβα του ο χρόνος γίνεται τόσο αδιάλλακτος και αδυσώπητος, που θα πάψει να σε ξενίζει… Θα διαπιστώσεις πως είναι η καθημερινή του ενασχόληση, ν’ αϕήνει την ημέρα να κυλά, να γλιστρά ανύποπτη για το βιός της που τελειώνει, να ϕέρνει το σούρουπο και στο άψε-σβήσε να σαρώνει τη ϕωτοροή της, με εντολή να την παραδώσει ολόγυμνη στην καραδοκούσα νύχτα.», ίσως, να ‘λεγε θυμοσοϕούσα η γιαγιά Θεανώ: «Ναι. Πάντα ίδια με τις προκατόχους της, θα της έλεγα, αλλά με μια σημαντική διαϕορά. Κάθε μέρα, σαν την κλεψύδρα, μετρά αντίστροϕα την προδιαγεγραμμένη διαδρομή σου ανάμεσα στα έμψυχα αυτής της σϕαίρας, από το χρόνο διαβίωσης, που σου έχει οριστεί και σε ϕέρνει όλο και πιο κοντά στο χείλος της ατέρμονης αιωνιότητας».

Και μετά, γεννιέται κι άλλο ερώτημα: «Τι θα συναντήσω, άραγε, στο τέρμα του επίγειου ταξιδιού μου; Θα ‘ναι ζοϕερό και θα με περιμένει η αδυσώπητη αιώνια Κόλαση; Θα μπορέσω, τουλάχιστον, να κάνω μια στάση στο καθαρτήριο και να μεταμεληθώ για όλα τα άνομα που διέπραξα στη ζωή ή θα βρεθώ με μιας στον απροσπέλαστο Παράδεισο; Τι απρόσμενη τύχη! Αν και βέβαια, ανάλογα με τα έργα σου και σύμϕωνα με τη Χριστιανική θρησκεία, λένε, πώς θα πας… Τελικά, θα ραίνεται η ψυχούλα μου στους κόλπους του αόρατου σύμπαντος, μέχρι να βρει ένα στέκι να ξαποστάσει από το πολύπαθο επίγειο ταξίδι της; ή αποτυχούσα στην αποστολή της θα επανέρχεται στη γη και πάλι θ’ αναχωρεί σαν την παλίρροια σ’ ένα ατέλειωτο πήγαινε-έλα, μέχρις ότου ανταμωθεί το κάρμα της με την τελειότητα της αποστολής της; Ω, τι δαιδαλώδες κομϕούζιο προκαλούνε οι υπαρξιακές ανησυχίες, όταν ξαϕνικά καταβάλλουνε τον αραχτό νου… Άντε να βρεις άκρη στο μπερδεμένο κουβάρι σου… Πώς να διαπραγματευθείς τις απρόσμενες στάσεις της ζωής, αϕού η κάθε μέρα μοιάζει σαν ένα πολυϕορεμένο πουκάμισο με τις ίδιες τακτές κινήσεις; Κάθε πρωί το ϕοράς, το κουμπώνεις μ’ επιμέλεια και ξεκινάς να μαζέψεις ό,τι της κάνει κέϕι να ρίξει μέσα στα σώθια της ψυχής σου, όλα τα συμβάντα της, καλά και κακά. Και το βράδυ το ξεκουμπώνεις, το βγάζεις και το κρεμνάς στην κρεμάστρα της απαντοχής, ως το άλλο πρωί, και ξανά το ίδιο… Έτσι είναι η ζωή, σύντομες ημερήσιες διαδρομές και νυχτερινά ξεγελάσματα του χρόνου. Αλλά, κάθε βράδυ, ανελλιπώς, το ξεψαχνίζεις και κάνεις το ξεκαθάρισμα, τον απολογισμό σου…»

Λιλή Δαφερέρα Βασιλάκη 🌹

****************