Από τη σιωπή… Ζωή! Λάμπουν τ’ αστέρια μα εγώ, μέσα στη σιωπή τους περπατώ, σαν μια σκιά που ψάχνει να θυμηθεί το φως. Οι σκέψεις στάζουν σαν βροχή στο νου και τον μουσκεύουν κι η καρδιά χτυπά σε ρυθμό βουβό. Όλα γύρω μοιάζουν να έχουν χαθεί, φωνές σβησμένες, πρόσωπα θαμπά κι η ψυχή σε γυάλινο κλουβί, ψάχνει όνειρα που δεν υπάρχουν πια. Κι είναι αυτή η μοναξιά, σαν φίλη παλιά, που με κρατά απ’ το χέρι. Μου ψιθυρίζει… «Μη φοβάσαι πια, η σιωπή είναι δρόμος που οδηγεί στο φως». Κ