Αντίο φυλακή μου

Και μετά χαθήκαμε.

Και μετά σταμάτησε η όποια επικοινωνία.

Χάθηκε ο δίαυλος της διαπροσωπικής μας σχέσης.

Της ανούσιας για εσένα αλλά γεμάτη ουσία για μένα.

Επικοινωνία.

Έρωτας.

Μάτια που κάποτε έπαιρναν φωτιά.

Βλέμματα που είπαν όσα τα χείλη δεν φανέρωσαν.

Έτσι είναι οι μεγάλοι έρωτες;

Νικητές και ηττημένοι.

Ηττήθηκε ο έρωτας από την καθημερινότητα.

Μπήκε στην διαδικασία της ρουτίνας και κάπου ξέφυγε.

Αφήσαμε τα εμπόδια να μας ισοπεδώσουν.

Τώρα πια στην ηλικία μας ο έρωτας δεν έχει θέση.

Άλλες ορολογίες είναι της μόδας.

Αγάπες της μίας βραδιάς και πριν το χάραμα έχουν κιόλας ξεχαστεί.

Που πήγε ο ρομαντισμός;

Ποιος έκλεψε την αγάπη;

Γιατί οι άνθρωποι δεν την κράτησαν αλώβητη στο χρόνο;

Τα κύματα που στους βράχους ακουμπούν εκατομμύρια χρόνια τώρα πως δεν την έκρυψαν;

Αγάπη.

Αγάπη μου.

Μεγάλε πόθε της ψυχής μου.

Σε άφησα ελεύθερο να αγαπήσεις όποια της καρδιάς σου είναι γραμμένο.

Κι εγώ;

Μην ρωτάς.

Δεν έχει σημασία τώρα πια σε πια θάλασσα ακουμπάω τα κύματα μου.

Η ζωή σου..

Η ζωή μου...

Διαφορετικές.

Πολλές οι διαφορές.

Δεν ταίριαξε στου κόσμου τα καλούπια.

Αντίο αγάπη μου.

Αντίο φυλακή μου.

Ποίηση 

Χρυσάνθη Σεργίνη