Αμφιβολία...

Ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα, είναι η βεβαιότητα.

Λείοι οι τοίχοι του, λευκοί και προστατεύουν.

Εκεί νιώθω ασφαλής.

Κι εκεί που τίποτα δεν κινείται, τίποτα δε με απειλεί, ανεπαίσθητα σχεδόν, νάσου ένας ήχος!

Ένα αμυδρό «ίσως αν…».

Μια αμφιβολία.

Δεν κάνει θόρυβο.

Ένα άγγιγμα στο μέταλλο είναι.

Κι ο τοίχος ραγίζει!

Μια ρωγμή! Ω! Και τώρα;

Μέσα από τη ρωγμή περνά φως.

Ή και σκοτάδι.

Δεν έχει σημασία για μένα.

Σημασία έχει ότι κάτι πέρασε και τόλμησε να εισχωρήσει στο άκαμπτο.

Και τότε, στέκομαι ανάμεσα σε δύο γνώμες.

Να τη σφραγίσω τη ρωγμή ή να τη μεγαλώσω;

Αν τη μεγαλώσω δε θα έχω πια σιγουριά.

Αλλά θα έχω ουρανό, θα έχω μια ευκαιρία να δω ξανά το πρόσωπο του νοήματος, όπως τολμά να μου φανερωθεί.

Κι όταν μεγαλώνω τη ρωγμή, ονομάζω την αμφιβολία νερό που κυλάει κάτω από το βράχο της βεβαιότητας και τον σμιλεύει συνεχώς μέχρι που θυμάται πως ήταν ποτάμι. Και φουσκώνω από περηφάνεια.

Κάθε φορά που ρωτώ, κάθε φορά που δεν ξέρω, κάθε φορά που το ίσως με πληγώνει, κάπου μέσα μου ανοίγω μια χαραμάδα.

Και μέσα από αυτήν, περνά η ψυχή μου στον ανοιχτό αέρα του αληθινού.

Ούτε σωστό ούτε λάθος πια.

Ο παλμός του ερωτήματος που δεν τελειώνει υπάρχει μόνο.

Κι η αμφιβολία γίνεται ένας παφλασμός που κρατά το νου μου ξύπνιο και το βλέμμα μου πρόθυμο να δει.

Κι εκεί στο βάθος της ρωγμής, η ψυχή μου δε φοβάται πια. Χαμογελά στο σκοτάδι.

Σαν να θυμήθηκε ξαφνικά, πως το φως γεννιέται πάντα από μια πληγή.

Μαρία Σαρρή 🌹