Ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα, είναι η βεβαιότητα. Λείοι οι τοίχοι του, λευκοί και προστατεύουν. Εκεί νιώθω ασφαλής. Κι εκεί που τίποτα δεν κινείται, τίποτα δε με απειλεί, ανεπαίσθητα σχεδόν, νάσου ένας ήχος! Ένα αμυδρό «ίσως αν…». Μια αμφιβολία. Δεν κάνει θόρυβο. Ένα άγγιγμα στο μέταλλο είναι. Κι ο τοίχος ραγίζει! Μια ρωγμή! Ω! Και τώρα; Μέσα από τη ρωγμή περνά φως. Ή και σκοτάδι. Δεν έχει σημασία για μένα. Σημασία έχει ότι κάτι πέρασε και τόλμησε να εισχωρήσει στο άκαμπ