"Αγάπη που φωτίζεις το σκοτάδι"

Λείπεις εσύ·

χωρίς εσένα ο έρωτας

βυθίζεται στα βάθη,

χάνεται στο μονοπάτι των ανέμων.

Σε ψάχνω μες στη σιγή,

σαν ήλιος που ζητά τη γη.

Ήρθε η αγάπη στο παραθύρι,

ντυμένη σελήνη,

τραγουδά σαν μάγισσα·

κύμα η φωνή της στα νερά.

Ασήμι διάφανο

μες στα βάθη.

Μες στην πάχνη

ρουμπίνι στάζουν στη νυχτιά,

κόκκινα χείλη,

πλατύ ποτάμι αιμάτινο.

Μια σπίθα στο σκοτάδι·

η νύχτα σπάει το χάδι.

Σιγής απαύγασμα που άντεξε.

Τα βράδια σε ρουφώ,

φωτίζεις το σκοτάδι μου,

ανάσα μου – για πού τραβάμε ονειροπόλοι;

Σε κάθε βλέμμα φως·

σε κάθε βήμα δρόμος.

Είσαι μια λαχτάρα απόλυτη.

Χρωματιστό κορίτσι,

δεν μ’ αφήνεις μόνο·

με κρατάς σφιχτά

και πάντα ονειρευόμαστε.

Στο χέρι σου το αύριο·

στο βλέμμα σου το πάντα.

Μη μείνουμε μονάχοι.

Πάντα δένεις τ’ όνειρό μου

στα αρμυρίκια,

μέσα στο βράδυ,

πάνω στα νερά.

Κι η θάλασσα σαν προσευχή,

με φέρνει πάλι ως εσένα.

Τώρα ξέρω

πως κάθε κύμα σε φέρνει,

κάθε σιωπή σε κρατά,

κι αν χαθώ στη σκιά,

εσύ θα γεννηθείς ξανά απ’ το φως μου.

Γιατί αγάπη είναι να λάμπεις,

όταν όλα έχουν χαθεί.

©Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση