Ίον το εύοσμον

Ίον το εύοσμον"

Βιολέτας δάκρυ άσπιλο

ραγίζει την πελίκη

της κόρης που ξεστράτισε

με ματωμένο χέρι

σε ξένους τόπους μακρινούς

με άδηλες ελπίδες

Αλάβαστροι και σμάραγδοι

κουρσεύουν μια αχτίδα

Και σελαγίζουν τ'άωρα

ανθάκια στους λειμώνες

των ξιπασμένων ατραπών

στο πλάνεμα του θάμβους

της κορασίδας που κρατεί

το εύοσμον το ίον

πιο εύοσμο κι απ' την πνοή

νιογέννητης αγάπης

Μ'αρκεί μαθές η προτροπή

της κρύφιας νοσταλγίας

να δέσεις κόμπους τις πληγές

στο ματωμένο δείλι

και ν'αποθέσεις τ' άρωμα

των βιολετιών πνοών σου

στου σμάραγδου κι αλάβαστρου

την ακριβή πελίκη

Για γύρνα πίσω κόρη μου

στην εύκρατη αμφιλύκη!

© ΑNASTASIA NEROLI