Ήρθες να μείνεις η θα φύγεις;

Δεν ήμουν ποτέ ο άνθρωπος που μιλάει πολύ γι'αυτό θα στα γράψω…

Θέλω να τα δεις γραμμένα σαν απόδειξη και όχι να τα πάρει ο άνεμος.

Ήρθες στην ζωή μου απρόσμενα χωρίς να σε περιμένω.

Μέχρι τότε όνειρα δεν έκανα, όνειρα δεν έβλεπα.

Ήρθαν τα μάτια σου και τα άλλαξαν όλα.

Εύθραυστη η καρδιά και η ψυχή μου δεν τα χάριζα εύκολα.

Όσες φορές το τόλμησα, μου κομμάτιασαν και τα δύο.

Όμως ήρθες εσύ από το πουθενά και σε ονειρεύομαι μέρα και νύχτα.

Μετράω το χρόνο που περνάει για να σε ξαναδώ.

Ξένοι μέχρι εχθές, όμως εγώ σε φαντάζομαι δίπλα μου, κοντά μου να κρατάς το χέρι μου και να κάνουμε σχέδια για το μέλλον.

Για σένα θα μπορούσα να αλλάξω τα πάντα και να αρνηθώ το χθες και ότι με συνδέει με αυτό.

Φαντάζεις στα μάτια μου σαν ένας ανεμοστρόβιλος που ήρθε και ισοπέδωσε τα πάντα μου στο πέρασμα της.

Ήρθες άραγε για να μείνεις ή θα περάσεις και θα χαθείς;

Μία θύελλα που τα ισοπεδώνει όλα και το μόνο που αφήνει πίσω της είναι καταστροφή.

Που θα κάνει την καρδιά μου να κλειστεί πιο βαθιά στον πόνο, την μοναξιά και τον χειμώνα.

Αγναντεύω από το παράθυρο μου την άνοιξη με μία απόκοσμη θλίψη και ερημιά.

Κάπου εκεί εσύ, το καλοκαίρι με το φως να φωτίζεις σαν ήλιος κάθε χαραμάδα, κάθε ρωγμή και κάθε σκιά.

Μία θάλασσα ηρεμίας αγάπης και έρωτα με ένα βλέμμα που αφοπλίζει και μαγνητίζει όλα τα πεδία της ψυχής μου.

Η καρδιά μου λάφυρο και το μυαλό μου παροπλισμένο σαν ένα πλοίο που ξέμεινε σκουριασμένο σε ένα απάνεμο λιμάνι.

Σε κοιτώ να περνάς και θωρώ την μορφή σου κλείνοντας τα μάτια για να σε κρατήσω μέσα μου, στο μυαλό μου παίρνοντας μία ανάσα ζωής μέχρι να σε ξαναδώ...

Στις φλέβες κυλούν συναισθήματα σαν σκαριά στις θάλασσες. Τρικυμία όταν σε βλέπω, γαλήνη όταν σε σκέφτομαι.

Είσαι άραγε εσύ ένα σκαρί που θα φύγει ή θα μείνει στο απάνεμο λιμάνι μου για πάντα…

Στέλλα Παζάλου 🌹