Έναστρος ουρανός...

Η Έναστρη Νύχτα είναι ελαιογραφία σε καμβά του Ολλανδού μετα-ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Βίνσεντ βαν Γκογκ. Φιλοτεχνημένος τον Ιούνιο του 1889, απεικονίζει τη θέα από το δυτικό παράθυρο του δωματίου του στο άσυλο Σεν Ρεμί ντε Προβάνς, μόλις πριν την ανατολή του ηλίου, με την προσθήκη ενός εξιδανικευμένου χωριού.[1][2][3] Εκτίθεται στην μόνιμη συλλογή του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης στην Νέα Υόρκη από το 1941 και αποκτήθηκε μέσω του κληροδοτήματος Λίλι Π. Μπλις. Θεωρείται ένα από τα καλύτερα έργα του Βαν Γκογκ[4] και είναι ένας από τους πιο γνωστούς πίνακες στην ιστορία του Δυτικού πολιτισμού.[5]

Για τον Βαν Γκογκ, το χρώμα ήταν ένα όχημα έκφρασης συναισθημάτων.

Η ένταση του φωτός στα χρώματα δίνει στην «Έναστρη Νύχτα» τη μοναδική της λάμψη.

Οι αντιθέσεις δημιουργούν ένα οπτικό εφέ, στο οποίο ο εγκέφαλος βιώνει δύο ταυτόχρονες και ανταγωνιστικές αισθητηριακές παρορμήσεις.

Ένα μέρος του εγκεφάλου εστιάζει στο φως και την κίνηση, ενώ ένα άλλο αντιλαμβάνεται κάθε χρώμα της αντίθεσης.

Οι πινελιές του Βαν Γκογκ δημιουργούν την περίεργη αίσθηση του πίνακα, που μας φαίνεται ότι κάτι τρεμοπαίζει.

Έναστρος ουρανός"

Μια πάλη ημέρας...

Ένας ήλιος αποτυπωμένος...

Δικός σου ζωγράφε.

Ένας ουρανός μπλε ευλογημένος

απλώνει την αγκάλη του στον ήλιο,στη Δύση..."

Την ανατολή...

Κινηματογράφος του όνειρου...

Για τον κόσμο.

Για εμάς...

Στον μουσαμά που κρύβεται η χαρά..

Το δάκρυ της μπογιάς κυλά με συγκίνηση.

Θαυμάζουσι ζωγράφε μου.

Ψηλό το κυπαρίσσι,στο μισοφέγγαρο καμαρωτό.

Ζυγώνει το ξημέρωμα.

Ουρανέ μου...ενέπνευσες τους ζωγράφους σου...

Σπασμένες βιτρίνες,οι τοίχοι άδειοι.

Στολίδια των αιρετών.

Δεν δύνανται όλοι.

Ποίηση:

Ευαγγελία Αλιβιζάτου

Πληροφορίες :Google