"Ένα διαμάντι στο παγκάκι"

Κάθισα στο ίδιο παγκάκι μαζί του. Το μοναδικό που είχε χώρο διαθέσιμο να σταθώ για λίγο, στην άλλη άκρη βέβαια, έτσι για τις αποστάσεις, όπως το ρατσιστικά κοινωνικό κατεστημένο μας το εμφύσησε!

Έναν καφέ take away εγώ και στην άλλη άκρη εκείνος προσπαθώντας να τυλίξει ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς σε μια πλε πλαστική σακούλα για τις δυσκολότερες ώρες. Άνοιξε το σακίδιό του να το αποθηκεύσει..., βιαστικά σκέπασε το βιβλίο "οι άθλιοι" του Βίκτωρος Ουγκώ, μην και πέσει στην αντίληψή μου!

Δεν μιλούσαμε..., ο καθένας συζητούσε με τις έγνοιες του. Εγώ σχεδίαζα τις δράσεις της υπόλοιπης ημέρας και εκείνος...τον φαντάστηκα, να δυναμώνει τους τοίχους γύρω του, χαραμάδα να μη μείνει ανοιχτή και δραπετεύσουν μνήμες απ' το παρελθόν...!

"Με φοβάσαι ή νιώθεις αποστροφή;" άκουσα να ψιθυρίζει.

"Παρακαλώ; σε μένα μιλάτε;"

"Οι δυο μας είμαστε..., βλέπεις να φιλοξενώ άλλον στο παγκάκι μου;"

"Όχι..., κάνετε λάθος..., τίποτε από τα δύο..., τυχαία έγινε..." και γνώριζα καλά πως δεν έλεγα αλήθεια!

"Μην ανησυχείτε, καταλαβαίνω..., δεν είναι πρώτη φορά..., όσοι κάθονται κοντά μου κρατάνε και τις ανάλογες αποστάσεις..., δεν παρεξηγώ κανέναν...και τίποτα πια! "

Ήταν ένας άντρας ακαθορίστου ηλικίας, μεταξύ σαράντα πέντε και εξήντα ετών. Εμφανής η αδιαφορία του για την εξωτερική του εμφάνιση, την εγκατάλειψη..., όπως και για τη γνώμη των άλλων.

Απόλυτα παρατημένος, αποστασιωποιημένος από τα κοσμικά δρώμενα..., ξένα πάνω του τα ρούχα που φορούσε, τα μισόκγριζα μαλιά του είχε ξεχάσει πως τα φορά ακόμα στο κεφάλι του, και η γενειάδα του..., μια οπτική διαταχή την προκαλούσε! Είχε όμως δυο στοιχεία πολύ ξεχωριστά σε όλη την εγκατάλειψη που απέπνεε..., τα μ ά τ ι α του και τη φ ω ν ή του!

Ήταν υπερβολικά λαμπερά..., αντί για κόρη δυο γυαλιστερά ζαφείρια ξεχώριζαν και στόλιζαν το ταλαιπωρημένο του πρόσωπο.

Είχε μια βραχνάδα ιδιαίτερη η φωνή του, ζεστή, αρρενωπή, ερωτική θα την αποκαλούσε μια γυναίκα, καλλιεργημένη θα έλεγα εγώ, φανέρωνε άτομο με εσωτερική ποιότητα, ήπιος ο λόγος του, με ειρμό, στοιχείο σκεπτόμενου ανθρώπου..., παιδείας ξεχωριστής!

Ξεπέρασα γρήγορα τον αιφνιδιασμό μου, απελευθερώθηκα από τους ενδοιασμούς μου, νίκησα την προκατάληψη..., και δυο τρεις κινήσεις ήταν αρκετές για να μεταφερθώ και να καθίσω ακριβώς δίπλα του. Άναψα ένα τσιγάρο, άφησα το πακέτο ανάμεσά μας, άναψε κι εκείνος ένα και δεύτερο και τρίτο..., με τη ματιά του ριγμένη στο κενό, σαν να μην αναζητούσε τίποτα ή περίμενε τα πάντα!

Η αμηχανία μου εμφανής..., θορύβησαν οι σκέψεις μου..., άρχισα διάφορα να αναρωτιέμαι..., λίγο πριν κάνω κάποια ερώτηση, ακούστηκε πάλι η φωνή του ως εξομολόγηση, ως ενημέρωση, ως απολογία για της ζωής τα απρόοπτα....

"Είχα κι εγώ κάποτε ζωή..." μονολόγησε! Σκόρπιες λέξεις στην αρχή και μετά χείμαρρος ο λόγος του, άνοιξε όλες τις κερκόπορτες η καρδιά του και συρρικνώθηκε η δική μου, στράγγιξε με όσα άκουσα, και άκουσα τόσα που δεν γνώριζα πως ήμουν σε θέση να αντέξω!

Σε μια παύση (συχνά έριχνε τα μάτια του στο κενό, συχνά "χανόταν", ξεχνούσε ακόμα πως συνομιλεί με κάποιον ),πήγα στο απέναντι περίπτερο, κάτι να πάρω, νερό έστω, να εκφράσω τα συναισθήματα τουλάχιστον με ύλη, κάπως έπρεπε δράσω..., αφού ο λόγος μου λέξεις κατάλληλες αδυνατούσε να επιστρατεύσει για συμπαράσταση...! Παιδιάστικοι συναισθηματισμοί ακούγονταν οι προτάσεις μου..., (δεν είμαι βέβαιος αν άκουγε, αν τον ενδιέφερε να ακούσει),τίποτα δεν δέχτηκε..., ούτε το νερό του δεν άγγιξε.., ενώ εγώ το ρούφηξα χωρίς ανάσα να σβήσω τη λάβα που φούντωσε στη συνείδησή μου! Κλείδωσε το μυαλό μου, ό,τι κι αν σκεφτόμουν κενότυπο έμοιαζε, μικρό, λίγο μπροστά στη μεγαλοσύνη αυτού του ανθρώπου,τον οποίο η ζωή αφού πρώτα ανελέητα τον έδειρε..., τον ξέβρασε με τα απόνερά της στα σκοτεινά και απόσκια για να κάνει χώρο στου ήλιου το βασίλειο για άλλους...!

Κάποια στιγμή σιώπησε τελείως, αδυνατούσα να καταλάβω αν με βλέπει, αν ένιωθε κάτι, αν θυμόταν όσα είπε..., άκουγα μόνο ψιθυριστά να μετράει τα φώτα των αυτοκινήτων. Έκανα κίνηση να ανάψω άλλο ένα τσιγάρο, άδειο το πακέτο, το τσαλάκωσα, ξεκίνησα για το περίπτερο. Ακούστηκε πάλι η φωνή του.

"Πρέπει να φύγεις φίλε μου, θα έχεις αγαπημένους..., ποτέ δεν τους στεναχωρούμε! Ήταν αρκετό για μένα, εκπλήρωσες σήμερα μια κρυφή επιθυμία μου, να γίνω κάποτε αποδεκτός, ...έστω για λίγο..., από κάποιον που δεν γνωρίζω ούτε το όνομά του..., κι εκείνος τίποτε για μένα...! Όχι..., μην το πεις..., οι συστάσεις μοιάζουν με αφετηρία κοινωνικής ζωής, απαγορεύονται οι προσδοκίες στην περίπτωσή μου! Απόψε όμως ικανοποιημένος θα μετράω άστρα που ονειρεύονται ανθρώπους με κατανόηση. Με συμπάθεια θα κρίνω ανθρώπους που αγκαλιάζουν εφιάλτες! "

Αρνήθηκε να μου δώσει το χέρι του, το κούνησε στον αέρα ως χαιρετισμό !

Μετά από μερικά βήματα κοντοστάθηκα, γύρισα το κεφάλι μου πίσω, ήδη είχε το σακίδιο για προσκεφάλι του ..., είχε ξα-απλώσει τους καημούς του στο παγκάκι, μάλλον έναν κόσμο διαφορετικό στα όνειρά του ίσως κατάφερνε να κτίσει..., ίσως..ίσως!

Πέρασα από τότε πολλές φορές απ' την πλατεία Μαβίλη, πάντα κάθομαι για λίγο στο ίδιο παγκάκι, πάντα αφήνω το πακέτο με τα τσιγάρα στην ίδια θέση. Δεν τον ξανασυνάντησα, ίσως αποστολή του έγινε να συνεφέρει τους ανθρώπους απ' της ματαιοδοξίας τη μιζέρια, την προβολή του άκαρπου "φαίνεσθαι"..., μα πάντα εύχομαι να εντοπίσει εκείνο το αστέρι....που φωτίζει όλα τα παγκάκια της Αθήνας, έτσι για να λάμψουν τα άστεγα διαμάντια, και να τους κρατάει συντροφιά στην μόνιμη αγρύπια τους!

Βαγγέλης Γιάννος ⚘️⚘️🥀🌺