Χωρίς προορισμό...

Ήταν όμορφη, με μικρές ατέλειες που την έκαναν μοναδική.

Πρόσωπο καθαρό, μάτια χαρμολύπης, όπου καράβια πλέουν.

Δεν γελούσε· κάποτε ένα ανεπαίσθητο, σφιγμένο χαμόγελο διαγραφόταν μόλις στα χείλη της.

Σκέψεις στο κεφάλι της, μικρές εξισώσεις που προσπαθούσε να λύσει.

Αμέτρητα γιατί.

Ο άνθρωπος. Η γη. Η ζωή. Ο θάνατος. Το νέο και το παλιό.

Ύφαιναν ιστούς στο μυαλό της.

Φιλότιμα προσπαθούσε. Οι εποχές άλλαζαν. Τα χρόνια περνούσαν.

Και στα μάτια της καράβια ταξίδευαν… χωρίς προορισμό.

Ξανθή Μηλίγγου