Του έρωτα κέρασμα ❤️💦

(Διήγημα)

Σε διαρκή ανθοφορία πίστευα πως βρίσκεται η νιότη, μα διαπίστωσα πως δεν είναι με άνθη πάντα στρωμένος ο προορισμός της!

Το νεανικό σφρίγος, η φαινομενική ανεμελιά, η εξωστρέφεια, συχνά τσαλακώνονται από επιρροές τρίτων και με οφθαλμαπάτη μοιάζουν.

Παρεσφύουν βαρίδια στη διαδρομή των νέων, που εμποδίζουν της ψυχής το πέταγμα, τα όνειρα δύσκολα απογειώνονται!

Επιβεβαιώθηκαν οι ικασίες μου μια από τις μέρες του καύσωνα, όπου δραπέτευσα κι εγώ σε κάποια παραλία για ανάσες δροσιάς!

Με διαφορά λίγων λεπτών προσπέρασαν την ομπρέλα μου δυο νέοι -με όλα τα χαρίσματα της φύσης - και οι προβληματισμοί μου αυξήθηκαν.

Ασυμβίβαστη η εικόνα τους με ό,τι η ηλικία τους αντιπροσόπτευε. Μαράθηκε η διάθεσή μου, κορυφώθηκαν οι προβληματισμοί μου! Αργά, κουρασμένα τα βήματά τους, αποκαμωμένο το σφρίγος της νιότης, εξόριστη η χαρά της ανεμελιάς, οι κινήσεις τους σαν να βρίσκονταν σε ναρκοπέδιο.

Ο καθένας ακούμπησε την τσάντα του στις μοναδικές ξαπλώστρες που βρίσκονταν μπροστά μου με κλειστές ακόμα τις ομπρέλες. Ξένοι μεταξύ τους μα ούτε διέκρινα καμία διάθεση να γνωριστούν, ούτε ματιά δεν αντάλλαξαν..., μια ματιά που ίσως ξυπνούσε ένα χαμόγελο έστω! Άφησα στην άκρη το βιβλίο που μου κρατούσε συντροφιά και με τύλιξαν οι λογισμοί απ' το βιβλίο της αληθινής ζωής.

Η περιπλάνηση των σκέψεών μου διακόπηκε από το χτύπημα του τηλεφώνου της κοπέλας.

Σε απόσταση ανάσας βρισκόμασταν, όσο σιγά κι αν προσπαθούσε να μιλήσει, ακούγονταν τα δικά της λόγια τουλάχιστον.

Μιλούσε αργά, χωρίς θυμό,αποκαμωμένα, σταθερά, χωρίς εξάρσεις, μα άδειασε όλη την πίκρα της, την απαγοήτευση που την είχε τσακίσει.

Ένιωσα την λάβα που καιρό ανεχόταν και άντεχε, να έχει καψαλίσει τα φτερά της. Ξεφορτώθηκε όλο το βάρος της ψυχής της που την εμπόδιζε να συνεχίσει την πορεία της και κατέληξε:

"....σπατάλησες όλες τις ευκαιρίες που σου έδωσα στην συμβίωσή μας. Υποτιμούσες διαρκώς τη νοημοσύνη μου..., θεωρούσες μαγκιά, αντριλίκι και υπεροχή σου κάθε σκόπελο που συνειδητά επέτρεπα να προσπεράσει.., όχι, όχι...,δεν είναι εγωισμός...,αυτοσεβασμός λέγεται,...μάλλον τα έχεις μπερδεμένα στο μυαλό σου...,ποτέ δεν κατάλαβες πως ήμουν εθελόντρια σ' αυτόν τον έρωτα..., ναι...πες το και σχέση αν μπορείς να αποκωδικοποιήσεις το νόημα της λέξης..., δεν προτίθεμαι όμως να γίνω εθελόντρια στην συναισθηματική ομηρία, στο απόλυτο τσαλάκωμα της ψυχής μου..., στον αφανισμό της αξιοπρέπειάς μου! ΑΝΤΙΟ λοιπόν..."

Έκλεισε το τηλέφωνο απότομα, το έριξε με δυσφορία στην τσάντα της, φόρεσε τα σκούρα γυαλιά της και η ματιά της βυθίστηκε στο ατέρμονο κενό της θάλασσας. Έμοιαζε με ναυαγό που απεγνωσμένα αναζητά στεριά, βραχονησίδα έστω, να βεβαιωθεί πως έχει ακόμα ψυχή, ανάσες για να επιβιώσει!

Είμαι βέβαιος πως άκουγε και ο νεαρός της διπλανής ομπρέλας. Γύρισε δυο τρεις φορές το κεφάλι του προς το μέρος της, μα εκείνη έμεινε ασάλευτη, αδιάφορη για όσα γίνονταν γύρω της, είχε διαγράψει τα πάντα και τους πάντες απ' το οπτικό της πεδίο, ήθελε να είναι μόνη, πιο ΜΟΝΗ δεν γινόταν.

Τη στιγμή που το κουράγιο του δυνάμωσε και αποφάσισε να της απευθυνθεί..., ίσως να τη συνδράμει..., χτύπησε το δικό του τηλέφωνο!

"...καλά είμαι μάνα..., προσπαθώ τουλάχιστον, αν αυτό σε κάνει να νιώσεις καλύτερα!...αυτό πιστεύει...; και φυσικά τον σέβομαι..., αυτό το δικαιούται ως πατέρας..., η αγάπη όμως δεν επιβάλλεται..., κερδίζεται!

Τόσα χρόνια ήταν απών...,τώρα αποφάσισε να επιβάλει την παρουσία του αυταρχικά...,αρνούμαι να ακυρώσω τον εαυτό μου..., όχι μην ζητάς εσύ συγγνώμη..., την οφείλεις μόνο στον εαυτό σου...,όχι άλλη ανοχή και αδυναμία...,θα προτιμούσες το γιο σου ανδρείκελο;. ...άστο μάνα..., τα λέμε άλλη φορά...!"

Ταραχή με κυρίεψε.

Μάζεψα τα πράγματά μου αθόρυβα και αποχώρησα από την παραλία, φοβούμενος μην με προδώσει ο θόρυβος των επαναστατημένων σκέψεων.

Ξαφνιάστηκαν και οι δύο όταν τους πλησίασε ο σερβιτόρος της παραλίας με μια παγωμένη μπύρα για τον καθένα. " Τις προσφέρει ο κύριος που καθόταν πίσω σας ", τους ενημέρωσε.

Λίγο καιρό μετά στην ίδια παραλία. Ένα πλοκάμι χταπόδι, καλαμαράκια και μια χωριάτικη σαλάτα συνόδευαν το ουζάκι μου στο σκίαστρο της παραλιακής καντίνας.

Τους είδα να περνούν πιασμένοι χέρι χέρι.

Εκείνος είχε στον ώμο του και τις δύο τσάντες κι εκείνη κρατούσε παραμάσχαλα ένα τάβλι.

Από το φωτεινό χαμόγελο της κοπέλας, ένιωσα την αναγέννηση του ψυχισμού της, -θαρρώ συναντήθηκε η ματιά μας- ,στο πλάι της ο νεαρός βάδιζε με το ρυθμό που η αρματωσιά της νιότης επιβάλει!

Δύο ξαπλώστρες κάτω από την ίδια ομπρέλα φιλοξένησε το πρώτο φιλί που αντάλλαξαν πριν ακόμα τακτοποιήσουν τα μπαγάζια τους!

Μια αύρα νιότης φύσηξε και στον δικό μου ψυχισμό, ένιωσα ανάλαφρα, γέμισαν νους και καρδιά ελπίδα , επιβεβαιώθηκα πως ούτε μαύρα σύννεφα, ούτε καταιγίδες αναστέλλουν τη ζωή!

Ζήτησα λογαριασμό, η έκπληξη τώρα ήταν δική μου:

" Ο λογαριασμός σας είναι πληρωμένος από το ζευγάρι που κάθεται στην κόκκινη ομπρέλα ", ήταν η απάντηση και συγχρόνως το μήνυμα για την νεολαία μας. Αυτή την νεολαία ...,όχι της μειονότητας που προβάλλεται από τα ΜΕΣΑ επειδή "πουλάει" ξεπουλώντας αξίες και ιδανικά.

Βαγγέλης Γιάννος 💐