Το ταξίδι των αναμνήσεων...

Στην είσοδο του σταθμού το γαντοφορεμένο χεράκι ακούμπησε την υπέρβαρη βαλίτσα.

Βαριά σαν την καρδιά της κι έβαζε τρικλοποδιά στο ελλιποβαρές σώμα της.

Κι άρχισαν το ταξίδι τους οι αναμνήσεις, χορεύοντας

Στάθηκαν εδώ κοίταξαν εκεί,

προς και κατά που να πάνε...

Μπρος στην πόρτα με την ολάνθιστη λευκή τριανταφυλλιά πήραν λίγη απ' τη μυρωδιά.

Την τύλιξαν στο νου και στην καρδιά, να την έχουν συντροφιά

να αντέξουν

Κι έπιασε κείνη τη μέρα μια χιονιά..

Κι οι κοτσίδες της κρέμονταν με στάλες πάνω τους μοσχομυρίζοντας κανέλα και σανδαλόξυλο...

Πάμε θα αργήσουμε τους είπε

η μεγάλη.

Στην πλατεία μπροστά στην εκκλησιά γονάτισαν να πάρουν την ευχή,κι έφυγαν.

Ο δρόμος άγνωστος, χιονιάς βαρύς,

και που είχαν να πάνε;

Μόνο να φύγουν έπρεπε, να φύγουν, να φύγουν

Να πάνε να τη βρουν,

γιατί χωρίς εκείνη να ζήσουν δε μπορούν.

Μείνανε πίσω, μάζεψαν ό,τι είχε απομείνει.

Το φοβερό νερό έπνιξε θύμισες κι αναμνήσεις

Θλιμμένες, πατημένες,

αναμνήσεις γλυκές και βρεγμένες,

πάνω σε φωτογραφίες αγαπημένες με ξεθωριασμένα πρόσωπα.

Μες στην καρδιά της κάθισαν, ήρθαν και μπήκαν στη βαλίτσα.

Στριμώχτηκαν, ησυχασμένες πια, που εκείνη βρήκαν.

Κάνε πιο κει μην πιάνεις πολύ χώρο, τούτο το φόρεμα μπορεί να φορεθεί του χρόνου.

Μη και τσαλακωθεί,

σαν κι εμάς θέλεις να γίνει;

Οι στριμωγμένες αναμνήσεις ξεκίνησαν για το ταξίδι στο χρόνο με όλες τις μυρωδιές μαζεμένες που αν άνοιγες την ασήκωτη πια βαλίτσα θα ξεχείλιζαν όλα τα αρώματα των ονείρων μπλεγμένα με τις αρωματικές καταπράσινες φυάδες του κήπου και τις μυρωδιές που έβγαιναν από την κουζίνα που ψήνονταν οι πίτες και τα κρεατικά.

Εκεί που ταλαντεύονταν κάτω από το τέμπλο που μοσχοβολούσε κάθε άνοιξη.

Πάντα θαύμαζε αυτό το τέμπλο που οι μέλισσες κι οι πεταλούδες συναγωνίζονταν για τη γύρη απ' τα λογής λογής ανθάκια κι οι κοτσίδες της κατακόκκινες γέμιζαν άνθη και μυρωδιές.

Μια απόφαση γρήγορη έπρεπε να πάρει κι οι αναμνήσεις πέταξαν,

μαζί και τα πουλιά.

Το σπίτι αδειανό, χωρίς αναμνήσεις και θύμισες ερημώνει...

Μα μια ελπίδα μένει, για νέες αναμνήσεις, οι παλιές έφυγαν μακριά.

Καινούργιες όμως έρχονται να πάρουν από την ολάνθιστη τριανταφυλλιά τη μυρωδιά.

Και να μπουν, να φτιάξουν κείνο το καρβέλι, να βγει η μυρωδιά να μπερδευτεί με το καταπράσινο των δέντρων και τη μυρωδιά των ανθισμένων αγρών...

Δεν τελειώνει το ταξίδι εδώ...

Βάσια Μητράκου 🌹