Το ταξίδι της άνοιας...
- ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

- Sep 8
- 2 min read

Όχι όπως "Άνοιξη ζωής" ,
ένα ταξίδι αλλιώτικο,
Οδύσσεια σύγχρονης εποχής.
Ταξίδι με σειρήνες, Σκύλα και Χάρυβδη,
στο μονοπάτι της ζωής.
Δεν το επιλέγεις, σέ επιλέγει..
καθήκον σου να το διαβείς.
Μαμά σε πόνεσα πολύ,
υπήρξα επιπόλαιη, ανόητη,
αθεράπευτα ρομαντική.
"Μαμά " λέξη ιερή,
χάδι στη ψυχή κάθε στιγμή..
Χάραζες πάντα διαδρομές
με το διαβήτη της καρδιάς.
Κάποτε όμορφες ενίοτε λανθασμένες,
μα πάντα κόπιαζες,
στις προσδοκίες μου,
να ανταποκριθείς!
Την μητέρα σου μην κρίνεις..
Ιεροσυλία της ζωής,
Αδιαντροπιά.
Συνώνυμο τής Αχαριστίας,μέγιστη συμφορά !
Μανούλα μου σε αγαπώ....
Δε φτάνει μια ζωή να σε υμνώ.
Πονάει ό,τι ζεις και ό,τι περνάς..
Με θλίβει να σε βλέπω το χάος να κοιτάς...
Όλα άλλαξαν τόσο ξαφνικά.
Τυφώνας στην ψυχή μου,
κάθε κύτταρο της οικογένειας αιμορραγεί.
Δε δείχνω ασέβεια στη ζωή,
δεν βλασθημώ.
Θυμώνω που βιαζόμουν,
για να μεγαλώσω,να ελευθερωθώ.
Θυμώνω, που σε αντικρίζω,
θυμάμαι τον παλιό σου εαυτό.
Δέκα ζωές να είχα να ξαναγεννηθώ,
εσένα θα επέλεγα ως μαμά.
Ευαίσθητη, δυναμική ατρόμητη κοινωνική.
Πάντα θα σε κρατώ,
ψυχής μου στολίδι φυλαχτό !!
Πονάει πολύ,
να βλέπεις τον άνθρωπο σου,
να αλλάζει,
να βυθίζεται.
Μετάβαση αργή, ενίοτε ραγδαία.
Πάντα οδυνηρή,
δύσκολη η συμφιλίωση με αυτή.
Άνοια, όχι όπως Άνοιξη Ζωής,
Άνοια, θυμίζει μαρασμό Ζωής.
Σφίγγεις τα δόντια, βουρκώνεις.
Πνίγεις τα δάκρυα και προσποιείσαι,
για να μην πνιγείς.
Δεν έχεις δικαίωμα επιλογής.
Αγκαλιάζεις νέα πραγματικότητα,
ταξίδι σε ποτάκι πορφυρό, αιμορραγείς...
Αγκάλιασε τον άνθρωπο σου όπως παλιά.
Αποδέξου τη νέα κατάσταση,
ταξίδεψε, δώσε το χάδι σου τη θαλπωρή,
όσο μπορείς.
Στερνή στιγμή της δικής σου προσφοράς
και τής δικής τους αμοιβής.
Διευκόλυνε τη ζωή του, ενημερώσου.
Αγάπη, νοιάξιμο,
λαδάκι στο καντηλάκι,
στο φυτίλι της ζωής.
Νιώθουν, αισθάνονται.
Ανακούφιση, να ανακουφίζεις,
να τους κάνουν να χαμογελούν,
σε όποιο κόσμο και αν ζουν.
Αγάπη το Βάλσαμο παρηγοριάς,
στην καρδιά τής αβάσταχτης
και αδυσώπητης άνοιας.
Παπαδόπουλου Φωτεινή




Comments