🌿Το Περιστέρι και ο Κρίνος✨

Αφιερωμένο στην ΕΙΡΗΝΗ 🌿

Ο ήλιος άνοιξε μια χαραμάδα μέσα από τα σύννεφα και άφησε την πιο καθαρή του αχτίδα να πέσει στο δάσος.

Εκεί, στη μέση της σιωπής, ένας λευκός κρίνος είχε μόλις ανθίσει, το άρωμά του απλωνόταν σαν προσευχή σε έναν ουρανό καθάριο.

Ξάφνου, ένα περιστέρι κατέβηκε αθόρυβα από τα ύψη και στάθηκε απαλά πάνω σε ένα λεπτό κλαδί, ακριβώς δίπλα στο άνθος, σαν να το καλούσε η ίδια η δροσιά της αυγής.

🌸 Κρίνος: Ξένε του ουρανού, τι σε φέρνει σε μένα;

Εγώ δεν έχω φτερά, μόνο ρίζες που με κρατούν στη γη.

🕊 Περιστέρι: Κι όμως, η γη χρειάζεται τη φωνή σου.

Εγώ πετώ, μα εσύ ανθίζεις κι οι δύο μιλούμε δίχως λόγια μα με νόημα που ριζώνει στις ψυχές των ανθρώπων.

Ο Κρίνος έτρεμε ελαφρά, σαν να βυθίστηκε μέσα του η φωνή του.

🌸 Κρίνος: Και ποιο είναι αυτό το νόημα;

🕊 Περιστέρι: Ειρήνη.

Η μόνη γλώσσα που ενώνει όλους τους λαούς.

Όχι μόνο ανάμεσα σε ανθρώπους, μα και ανάμεσα σε κάθε καρδιά που κουβαλά μνήμες πόνου και ξεριζωμού.

Εκείνη τη στιγμή ακούστηκαν βήματα που έσπαγαν τη σιωπή του δάσους.

Τότε, από τρία μονοπάτια ξεπρόβαλαν τρεις μορφές:

Ένας γέροντας με μανδύα και μάτια γεμάτα θλίψη, μια μάνα που έσφιγγε στον κόρφο της το παιδί της, κι ένας στρατιώτης με σκιά στην ψυχή και τα χέρια του βαριά σαν πυρωμένο ατσάλι από τους πολέμους. Στάθηκαν όλοι γύρω από το κρίνο και το περιστέρι, χωρίς να ξέρουν πώς βρέθηκαν εκεί.

Γέροντας: Ζήτησα απάντηση στον πόνο των λαών.

Γιατί αλληλοσφάζονται οι άνθρωποι δίχως τέλος;

Γυναίκα: Ζήτησα καταφύγιο για το παιδί μου.

Η γη μας έγινε στάχτη και δεν υπάρχει αύριο για μας.

Στρατιώτης: Ζήτησα λύτρωση.

Τα χέρια μου κρατούσαν όπλα, μα η ψυχή μου λαχταράει ειρήνη.

Το κρίνο και το περιστέρι έγειραν το βλέμμα τους το ένα προς το άλλο.

Ήταν σαν να συμφώνησαν σε μυστικό όρκο.

🌸 Κρίνος: Ο πόλεμος γεννιέται μόνο όταν ξεχνιέται η ανθρωπιά. Μα η μνήμη, αν ποτιστεί με αγάπη, γίνεται σπόρος ειρήνης.

🕊 Περιστέρι: Κι η ειρήνη δεν είναι δώρο ουρανού μόνο, είναι έργο όλων. Όταν οι λαοί θυμηθούν πως το φως είναι ΈΝΑ, τότε γίνονται αδέλφια.

Ο στρατιώτης έριξε το σπαθί του στο χώμα, η μάνα φίλησε το μέτωπο του παιδιού της, ο γέροντας έγειρε το κεφάλι του συγκινημένος και δάκρυσε σαν να βρήκε απάντηση σε όλα του τα χρόνια.

Στρατιώτης: Αν η καρδιά μου μπορεί να ανθίσει ξανά σαν αυτό το κρίνο, τότε ίσως μπορώ να πιστέψω πως οι εχθροί μας είναι αδέλφια.

Γυναίκα: Κι αν το παιδί μου μεγαλώσει κάτω από το πέταγμα του περιστεριού, τότε ίσως η γη μας γεννήσει ξανά τραγούδια αντί για κραυγές.

Γέροντας: Τώρα καταλαβαίνω: H ειρήνη των λαών δεν είναι ουτοπία, είναι το πιο γήινο άνθος, που αποζητά μόνο φροντίδα και πίστη για να βλαστήσει σ’ αυτόν τον γκρίζο κόσμο που ζούμε.

Και τότε, οι τρεις άνθρωποι είδαν ο καθένας μπροστά του το ίδιο όνειρο:

Σαν να ξύπνησε η γη, άνθρωποι ξεπρόβαλαν από όλα τα σημεία του ορίζοντα: Άνδρες και γυναίκες, παιδιά και γέροντες, από κάθε λαό και κάθε γλώσσα. Άλλοι κρατούσαν μουσικά όργανα, άλλοι σπόρους, άλλοι μόνο τα χέρια των αγαπημένων τους. Μα όλοι κοιτούσαν το ίδιο δέντρο.

Στάθηκαν γύρω του και άρχισαν να ψιθυρίζουν, ο καθένας στη δική του γλώσσα, την ίδια λέξη:

Ε Ι Ρ Η Ν Η.

Λαοί να σμίγουν σε ατέλειωτους χορούς, παιδιά να παίζουν δίχως φόβο, ποτάμια να ρέουν δίχως αίμα, κι από τον ουρανό άρχισαν να κατεβαίνουν περιστέρια, φέρνοντας κλαδιά ελιάς και κρίνα λευκά, σαν σημάδι σταλμένο από τον Δημιουργό Μας.

✨Περιστέρι και Κρίνος μαζί: Να θυμάστε: Η Ειρήνη δεν χαρίζεται, καλλιεργείται. Κι όταν ανθίσει, κανένας πόλεμος δεν μπορεί να την ξεριζώσει.

Καθώς το φως απλωνόταν, ο κρίνος άρχισε να υψώνεται όλο και περισσότερο. Το λεπτό του κοτσάνι έγινε κορμός, τα πέταλά του κλαδιά, κι από μέσα του γεννήθηκε ένα δέντρο θεόρατο από φως.

Στην κορυφή του, το περιστέρι άνοιξε τα φτερά του και πέταξε γύρω από τα κλαδιά, αφήνοντας πίσω του ίχνη που έμοιαζαν με αστέρια. Ένα αόρατο κύμα απλώθηκε, σαν να ξεδιάλυνε τον κόσμο από τις σκιές.

Κι οι ψίθυροι ένωσαν τις φωνές τους, ώσπου έγιναν ένας καθολικός ύμνος. Το δέντρο άνθισε χιλιάδες λευκά κρίνα, που έπεφταν σαν φωτεινές σταγόνες πάνω στους λαούς. Όποιος τις άγγιζε, ένιωθε να σβήνουν οι μνήμες του μίσους και να ανάβει μέσα τους η φλόγα της συμφιλίωσης.

Το περιστέρι κατέβηκε ξανά και στάθηκε στον κορμό.

🕊 Περιστέρι: Να θυμάστε, Λαοί της Γης: Η Ειρήνη δεν είναι ένας διαρκής αγώνας για επιβίωση, αλλά και μια γιορτή χαράς και ελπίδας.

Και το δέντρο-κρίνο έγειρε τα κλαδιά του πάνω από όλους, σαν μητρική αγκαλιά. Από τότε, λένε πως αν κοιτάξεις την ανατολή την ώρα που γεννιέται η μέρα, μπορείς να δεις το μεγάλο κρίνο να υψώνεται στον ουρανό, και το περιστέρι να φτερουγίζει γύρω του, ψιθυρίζοντας στους ανθρώπους:

«Η Eιρήνη είναι η Μόνη Πατρίδα των Λαών».

© Μίνα Μπουλέκου