Το κρεβάτι του πόνου

"Αμάν πια...

Θα βγάλεις το σκασμό επιτέλους άνθρωπέ μου;

Έ λ ε ο ς !!!

Δεν είσαι μόνος σου 

τόσοι ασθενείς είναι δω μέσα,

του φώναξε η νοσοκόμα αγανακτισμένη .

Δεν φτάνει που σε ξέχασαν 

οι δικοί σου, σε ξέχασε και ο Άγιος Πέτρος  και

δεν βλέπει που μας βασανίζεις."

Κανέναν δεν είχε ο μεσήλικας αυτός άντρας να τον επισκεφθεί,

να του δώσει ένα χέρι βοήθειας.     Πονούσε το κορμί του αφόρητα και βογγούσε, όσο κι αν 

προσπαθούσε να γυρίσει πλευρό 

δεν μπορούσε.

 Η νοσοκόμα  τον έπιασε 

από τον ώμο νευριασμένη.

"Είσαι βαρύς κι ασήκωτος,

 σαν μολύβι  πανάθεμά σε κι

ας τρίζουν τα κόκκαλά σου, 

έτοιμα να σπάσουν."

Δαγκώνοντας τα χείλη του

ο αδύναμος άντρας

έβγαλε μια πνιγμένη φωνή, 

με τη  ματιά του υγρή

την κοίταξε,

με καλοσύνη κι ευγνωμοσύνη,

ανασαίνοντας βαθειά.

"Σ' ευχαριστώ πολύ κοπέλα μου,

νά 'σαι καλά, συγνώμη"...

Όλη τη νύχτα χιόνιζε και 

το δωμάτιο είχε παγώσει.

Εκεί με την πλάτη γυρισμένη ακίνητος, σαν μάρμαρο παγωμένο.

Η κουβέρτα του είχε γλιστρήσει,

ήταν ξεσκέπαστος,κρύωνε

μες τη παγωνιά της ψυχής του.

Ένα αμυδρό χαμόγελο ζωγραφίστηκε 

στα χείλη του.

Άραγε που ταξίδευε ...

τώρα γαλήνιος ο λογισμός του;

Ίσως στα τελευταία του Χριστούγεννα...

Στη ζεστή θαλπωρή του σπιτιού του,στην αγκαλιά της γυναίκας του,

στα όνειρα που έκαναν και 

δεν πραγματοποιήθηκαν.

 Σε κείνα τα αύριο

που δεν ήρθαν ποτέ.

Βυθισμένος στις σκέψεις του,

στις όμορφες αυτές τελευταίες στιγμές γαλήνης κι ευτυχίας,

τα μάτια του σφάλισαν ερμητικά.

Μια γλυκύτητα απλώθηκε και 

φώτισε το χαμογελαστό

χλωμό, κρύο πρόσωπό του.

Τριανταφυλλιά Παπανδρέου 🌹