Της μαριονέτας η χαρά...πως νιώθω μην ρωτάς!

Κατακόκκινες κουρτίνες ανοίγουν, ακτίνες από φώτα το ψυχρό κορμί αγγίζουν.

Πώς νιώθω μην ρωτάς. 

Νήματα αόρατα την σκέψη κατευθύνουν.

Δέσμιος σε μια παράσταση που άλλοι μου ορίζουν.

Σε ένα πανό ζωγραφιστό όλη η ζωή μπροστά.

Ακαμάτης χειριστής με κατευθύνει σε ένα υπόδουλο συναίσθημα με ρίχνει ,το κοινό γελά.

Πώς νιώθω μην ρωτάς.

Από υλικό που δεν θα βρεις σε πίνακες της ύλης φτιαγμένη κάθε μου βαθιά επιθυμία να δω τον κόσμο απ την αντίθετη πλευρά.

Είναι στιγμές που ξεχνώ τα βάσανα μου όταν σχοινιά δεν ακουμπούν τα όνειρά μου.

Ένα συναίσθημα  που αν  νιώσεις δεν ξεχνάς.

Ένα θάρρος αντικρίζω στην σκηνή μου μια κρεμάμενη αθέατη φωνή μου.

Ελευθερίας βούλησης να κόψω τα δεσμά.

Το ακατόρθωτο ξανά δεν θα γελάσει,της μαριονέτας ο χορός δεν θα υπάρξει, γιατί τα θαύματα έρχονται στο χειροκρότημα που δείνει η καρδιά.

Επιτέλους έγινα η επιλογή της παιδικής χαράς.

Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹