Της εποχής η καλημέρα...

Με το ξημέρωμα, αχάραγα σχεδόν παίρνω παραμάσχαλα τη μέρα και το αυγινό φως και ανηφορίζω ...

Ένας ανήφορος είναι η ζωή και ο ήλιος ψηλά και το όνειρο ψηλότερα και η ελπίδα κουρνιασμένη στα γαλάζια μάτια του ουρανού, και η απαντοχή φωλιασμένη καλά στη διάφανη αγκαλιά του.

Ανηφορίζω, αλλά δεν έχω κήπο ούτε χωραφάκι, ούτε τσάπα, ούτε τσουγκράνα και ποτιστήρια, δεν έχω χώμα να σκάψω με την αξίνα και τα νύχια μου, να το αγγίξω, να το χαϊδέψω, να το δουλέψω και να το κάνω να καρπίσει...

Ανηφορίζω το μονοπάτι της μέρας, αλλά δεν έχω κατσίκα στην αυλή,να μυρηκάζει στον ίσκιο τα μεσημέρια ούτε φασαριόζες κότες, να βόσκουν στα περιβόλια και να σκάβουν με τα νύχια τους...τις πρασιές του.

Από το ξημέρωμα για τα πιο στοιχειώδη,τα πιο απλά και καθημερινά, πρέπει να περιμένω στην ουρά στο σούπερ μάρκετ, να ελέγχω ευλαβικά τις τιμές και να μετράω με αγωνία τα κέρματα στην ιδρωμένη παλάμη μου ...

Τόσο κάνει πόσα θες ....είναι η νέα κατάσταση, η νέα τάξη πραγμάτων.

Σήμερα..αστοί σε απόγνωση ,δεν ποτίζουμε

τη γη με τον ιδρώτα μας,

αλλά στραγγίζουμε την ψυχή μας σε στενά και ανήλιαγα γραφεία μπροστά στον υπολογιστή, και μουσκεύουμε τα πουκάμισα με καντάρια άγχους και αγωνίας...

Η γη είναι γενναιόδωρη, σου ανταποδίδει στο διπλάσιο σχεδόν το μόχθο σου, ανθίζει και καρπίζει στη φροντίδα σου και καθαγιάζεται με τον ιδρώτα σου.

Ο ιδρώτας στο γραφείο δεν μετράει με τον ίδιο τρόπο, εκεί είναι όλα στέρφα, μετρημένα, απρόσωπα, και στριμόκωλα υπολογισμένα..

Ο ιδρώτας σήμερα δεν καρπίζει πάντα ,και μερικές φορές έχει τόση δυστοκία στη γέννα, που μετά βίας σου εξασφαλίζει μία στοιχειώδη και αναξιοπρεπή επιβίωση.

Στους δρόμους σέρνεται αυξημέρωτα το άγχος και η κατάθλιψη, πρόσωπα αγέλαστα και υποψιασμένα, μάτια σιωπηλά και πονεμένα.

Μετάνοια και πισωγύρισμα προπάντων μετάνοια..

Αφήσαμε πίσω να ρημάζουν τα χωριά μας, τα χωράφια και τα αμπέλια μας, αφήσαμε πίσω τους κήπους και τα περιβόλια μας, τον καθημερινό αγώνα με τη γη, την καθημερινή φροντίδα για το ζωντανά μας, και γίναμε αστικοί υπάλληλοι, εξαρτημένοι από ένα ανηλεές σύστημα και ένα άκαρδο και αμείλικτο εργοδότη ,με μεγάλη τσέπη και μικρή καρδιά .. Πισωγύρισμα , ρομαντικός περίπατος στα παλιά και ωραιοποίηση μιας εποχής, που βιαστήκαμε να ξεφορτωθούμε, αλλά προπάντων μετάνοια..

Σταδιακά και ανεπαίσθητα υποδουλωθήκαμε σε επιθυμίες και ανάγκες άλλοτε ουσιαστικές και άλλοτε μαζικά επιβεβλημένες,σε βολές και ανέσεις και απεμπολήσαμε το αυτοξούσιο, τη δυνατότητα δηλαδή, να ορίζουμε τον ιδρώτα μας, και την τύχη να απολαμβάνουμε το τίμημα του μόχθου μας...

Όσο και να ιδρώσεις σήμερα τα 800€ είναι σχεδόν ταβάνι, όσο και να παλέψεις αυτά είναι. έτσι είναι... Και το χειρότερο δεν έχεις σπίτι με αυλή να ξεδιψάς τα καλοκαίρια σου, ούτε καμινάδα να ζεσταίνει τους χειμώνες της ζωής σου ,δεν έχεις ούτε καλύβι να ξαπλώσεις τα αποσταμένο σου κορμί, και καταθέτεις όλο τον ιδρώτα σου για να ξοφλήσεις το τσιμεντένιο κλουβί σου.

Μόλις ανοίγει τα μάτια η μέρα σου, ξεμπουκάρουν πιεστικές και ανυπόμονες οι ανάγκες ,για γάλα, σχολικά, ρούχα ,παπούτσια, και είναι οι ανάγκες πολλές και ακριβές και ιδρώτας σου πολύς και αυτός και κακοπληρωμένος και χάνεσαι στο μέτρημα, στους υπολογισμούς και ισιολογισμούς και ρημάζεις την καρδιά σου.

Είμαι, είσαι , είμαστε, ο μετέωρος άνθρωπος του σήμερα , ο στριμωγμένος στις συμπληγάδες της κατάθλιψης και της ασήκωτης ανάγκης, που λαχταρά να βρει απάγγειο η ψυχή του σε ένα μικρό περιβολάκι, με όλα τα καλούδια της γης να βλασταίνουν στο νοτισμένο χώμα ,σε ένα μικρό περιβολάκι, ,που να λούζει ο ήλιος την ψυχή του τα πρωινά, και να την κρυφοσυντροφεύγουν όλα τα αστέρια του ουρανού τα βράδια ,για να φωτίζουν τους φόβους του και όλα τα σκοτάδια της ζωής του.

8/9/2025

Λιάνα Πουρνάρα