Την έλεγαν Χρυσάνθη...

Λέξεις στροβιλίζουν το μυαλό μου.

Λόγια που ειπώθηκαν.

Λόγια που δεν ξεστόμισα ποτέ.

Μυστικά και λάθη.

Σωστά και πάθη.

Μέσα στου μυαλού μου το σκοτάδι ψάχνω να βρω την άκρη.

Σιωπή.

Σιωπή και κρύο.

Το σώμα μου αρχίζει να παγώνει.

Το αίμα ψάχνει λίγη ζεστασιά την καρδιά να κρατήσει για να μην πάψει να χτυπά.

Ο χρόνος τελειώνει.

Τικ-Τακ, τικ -τακ το ρολόι χτυπά.

Δώδεκα πάλι.

Μεσάνυχτα.

Η ώρα των ψυχών.

Η ώρα των αγγέλων και των δαιμόνων.

Στη μέση εγώ.

Κι απέναντι μου ένα κενό.

Θα πω την αλήθεια να λυτρωθώ ή θα προτιμήσω να πέσω στο κενό.

Ο δαίμονας με κοιτά.

Την ψυχή μου ποθεί ηδονικά.

Ο άγγελος μες στις φτερούγες του με κρατά και μου μιλάει ψιθυριστά.

"Πες την αλήθεια καθαρά.

Ο Χριστός εσένα προτιμά.

Σταμάτησε την δύναμη του δαίμονα.

Μια λέξη μόνο θα σε σώσει ξανά.

Σκέψου".

Ο δαίμονας βγάζει νύχια κοφτερά και μου ξεσκίζει τα ρούχα μου ξανά.

Δάκρυα γέμισα πολλά.

Ξεκίνησε να με χτυπά.

Και να φωνάζει το όνομά μου δυνατά.

Χρυσάνθη....

Χρυσάνθη.....

Είσαι δική μου τώρα πια.

Θα σε βασανίσω και μέσα στης κόλασης τα έγκατα θα σε αφήσω.

Μην βιάζεσαι του λέει ο άγγελος επιβλητικά.

Αγωνίζεται να σε τσακίσει καθημερινά.

Συνέχεια της βάζεις τρικλοποδιά και όλο περίεργα πράγματα της ζητάς.

Με κοίταξε ο άγγελος και χαμογέλασε ξανά.

"Την νύχτα ουρλιάζει η ψυχή δίχως την ορθή εξομολόγηση.

Κάνε αυτό που εσύ μπορείς κι έπειτα από Τον Θεό θα ανταμειφθείς.

Ω! Χρυσάνθη!

Είσαι σπουδαία αγωνίστρια ψυχή μου.

Μην σταματάς να προσεύχεσαι γιαβρί μου.

Διώξε την θλίψη από την καρδιά σου κι ο Θεός θα είναι κοντά σου."

Αυτά μου είπε κι έφυγε.

Κανένα σκοτάδι δεν με τρόμαξε ξανά.

Χρυσάνθη Σεργίνη 🌹