Τα ρούχα

Δίπλωσα τα ρούχα μου

με επιμέλεια και τάξη.

Έβλεπα την άκρη του δρόμου—

λιμοκτονούσα για λίγο φως,

για ένα κοντό παντελονάκι·

να πάψω να φοβάμαι,

να αρχίσω να ανασαίνω.

Πάντα περπατούσα μοναχός στο δρόμο.

Μόνος· γιατί κάθε λίγο και λιγάκι

έχανα τα λογικά μου,

ξεχνούσα τον προορισμό

κι έμπλεκα σε στενά και σε δρομάκια

που δεν τολμούσε άλλος να μπει.

Γι’ αυτό πάντα μόνος. Γι’ αυτό.

Είχα πάντα στο νου μιαν επανάληψη—

την ίδια και την ίδια λέξη.

Την έλεγα σαν να προσευχόμουν,

παίζοντας με τα δάχτυλά μου δίχως λόγο·

κι όλοι με έπαιρναν για ζαβό.

Μα εγώ ήξερα πως τίποτα δεν υπήρχε

πέρα από αυτό που φανταζόμουν,

πέρα από το τέλος του δρόμου.

Έτσι βιάστηκα· κρατούσα αποστάσεις

με τα ρούχα πάντα τακτοποιημένα,

γιατί χάος είμαι—κι η τάξη με βαραίνει·

γιατί πάντα αγαπούσα,

κι ήταν βαθύ το πλήγμα

να απλώνω και να μην στεγνώνει η ψυχή.

Κι απόμεινα με τους φόβους.

Τι σου τα λέω κι εσένα τώρα…;

Κάτσε πιο πέρα—

δεν μας χωράει ετούτη η αφήγηση,

ούτε σένα, μα ούτε κι εμένα…

Κι ας την έχω έπαρση!

Λέγανε πως είμαι μεμψίμοιρος.

Μα πού να γνώριζαν πως τα λέω

για να μην τα πάθουν,

κι ας μην ευθύνομαι γι’ αυτό.

Εγώ ήλπιζα πως όλους θα τους σώσω.

Κι απόμεινα με την ελπίδα και τη χαρά

πως όσα δεινά ήρθαν—

τα γεύτηκα εγώ,

κι όχι εσείς που αγαπώ.

Κι έτσι να μείνει.

Γιατί πλανόδιος είμαι κι όχι πωλητής.

Ποιητής είμαι..

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹