Τα καλοκαίρια μας...

Το φετινό καλοκαίρι μας ζεστό, καυτό και αγαπησιάρικο, βγήκε σεργιάνι στο ακροθαλάσσι με το ψαθάκι του στο χέρι.

Στην αγκαλιά κρατά τρυφερά τις μέρες του ντυμένες φως, να αλητεύουν μισόγυμνες με ξέπλεκα μαλλιά, και το κορμί τους να μυρίζει αλμύρα.

Το καλοκαιράκι μας, που τόχει συνήθειο να τριγυρνά ξυπόλητο και ανέμελο, να σημαδεύει με τις γυμνές πατούσες του την άμμο και να χαράζει πάνω της χρονολογίες, ημερομηνίες και ονόματα ,που πάραυτα τα αρπάζει στον κόρφο του το κύμα και τα παραδίδει στο παρελθόν και στη λήθη.

Το καλοκαιράκι μας ,που το λιόγερμα ντύνεται το χρώμα της φωτιάς και του ονείρου ,με υφάδι όλους τους έρωτες και τις χαρές του κόσμου και μετά ξαπλώνει ανάσκελα στην ακρογιαλιά και ξάγρυπνο πιάνει κουβεντολόι με τ' άστρα.

Το καλοκαίρι μας ,που κατά ιδρωμένο τεμπελιάζει ολημερίς στους σκιερούς καφενέδες και ξεδιψά με παγωμένες μπύρες και φραπέδες και μετά αράζει στα θερινά σινεμά ,κάτω από το φως των αστεριών, και γεύεται τη μοσχοβολιά από το γιασεμί ,τη δροσιά από το καταβρεγμένο χώμα και εκείνη τη γλυκιά γεύση της ζωής ,κάτι ανάμεσα στο μελωμένο φιλί και το μελωμένο καρπούζι...

Λιάνα Πουρνάρα