"Στου ποταμού την άκρη"

Ξυπόλητη να περπατώ,

στου ποταμιού την άκρη,

κρυστάλλινο είναι το νερό,

σαν του ματιού το δάκρυ.

Μέσ'το νερό,αντανακλά,

ολόιδια η μορφή μου,

όνειρα ανεκπλήρωτα,

σε τούτη τη ζωή μου.

Να ταξιδεύει το μυαλό,

σε μιά εποχή ωραία,

τα νιάτα να θυμίζουνε,

που φύγαν αστραπιαία.

Να περπατώ ολομόναχη,

ν'ακούω τ' αήδόνια,

να φτερουγίζουν με χαρά,

ανάμεσα στα κλώνια.

Στην άλλη όχθη,απέναντι,

μιά σκιά αντικρύζω,

να περπατά στις φυλλωσιές,

κι αρχίζω να δακρύζω.

Μιά αλλαγή στη όψη του,

μα ίδια τα μάτια,

η μοίρα να τον οδηγεί,

στ’ αντίπερα μονοπάτια.

Αντανακλούνε οι σκιές,

και πέφτουν στο νερό,

οι δυό τους τώρα σμίγουνε,

που χάθηκαν καιρό...

Αντίθετη κατεύθυνση,

οι δρόμοι δεν σταυρώνουν,

και προχωρούνε οι σκιές,

ποτέ δεν ανταμώνουν.

Μα το νερό εκύλισε,

στην θάλασσα και πάει,

και οι σκιές εχάθηκαν,

η κάθε μιά,το δρόμο της τραβάει....

Μένει ο ήχος του νερού,

στ'αυτιά μου για παρέα,

και συντροφιά μου τα πουλιά,

γλυκολαλιά ωραία.

Αντρούλλα Θεοκλή Νικηφόρου 🌹