Στον Ίσκιο της Μνήμης ☀️

Και το πιο ταπεινό λουλούδι που ανθίζει

έχει να δώσει σκέψεις που είναι συχνά

πολύ βαθιές για δάκρυα.

Σκέψεις που ξυπνάνε  μνήμες τρυφερές

μνήμες που, την ψυχή μας γαληνεύουν

κι άλλοτε τη συνείδησή μας διασαλεύουν.

Και που συνεχίζουν ακόμα–ευτυχώς

να ‘ναι πηγή, ανέσπερου φωτός, μέσα μας!

Μνήμες–αλήθειες που, μας στηρίζουν,

που μας αγαπούν· σε στιγμές σιωπηλές

και αθόρυβες ανάμεσα στα θορυβώδη

χρόνια μας, ώστε ποτέ να μη χαθούν…

Στο όνομα της ανθρώπινης καρδιάς·

στην τρυφερότητα της λάμψης

της νεογέννητης μέρας.

Στο όνομα του γέλιου των παιδιών

με τα χιλιάδες θραύσματα ονείρων.

Στο όνομα της Χάρης της ζωής

που με συμπόνια αρχέγονη παρηγορεί

μ’ ένα λουλούδι–χάδι τρυφερό–

στον πόνο, στη χαρά, στο φόβο…

Κι ο απέθαντος Ήλιος

κάθε αυγή, που από ψηλά μας γνέφει

και που κανείς (φεύ) δεν Τον βλέπει

ένα χρυσάνθεμο στον ίσκιο μας

με σεβασμό εναποθέτει.

Λευτέρης Ελευθερίου☀️